Bewondering, betovering en ontroering. Dat is wat The Plum Tree and The Rose van Sarah McQuaid drie jaar geleden bij mij opriep. Het album eindigde dan ook hoog in mijn voorkeurslijstje van 2012. Daardoor keek ik reikhalzend uit naar de opvolger. Zou ze de ingeslagen weg aanhouden? Of zou ze, na drie albums te hebben afgeleverd die bloedmooi waren meer wel in elkaars verlengde lagen, kiezen voor een andere invalshoek? Een eerste vingerwijzing naar een nieuwe aanpak was het aanstellen van Jeremy Backofen en haar neef Adam Pierce als producers, twee heren die hun sporen verdienden in de roots- en rockmuziek. Het is vooral hun onbevangenheid tegenover folk die McQuaid zocht in haar wens om andere wegen in te slaan. Een tweede aanwijzing waren de songs die sporadisch werden vrijgegeven. Ze lieten een zangeres horen die haar muzikale wortels niet verloochende, maar tegelijkertijd de deuren wijd openzette om nieuwe invloeden binnen te laten. Die bredere aanpak, inclusief synthesizer, percussie en een bij tijden best stevige elektrische gitaar, zorgt op Walking Into White voor een klankkleur waarin folk, rock, pop en een vleugje flamenco in elkaar overvloeien.
Natuurlijk is de stem van Sarah McQuaid nog steeds het belangrijkste element op dit album, maar de soms ingenieuze arrangementen en de schwung waarvoor de producers kiezen, maken van Walking Into White behalve een buitenbeentje in haar oeuvre vooral een plaat die het avontuur zoekt en dat ook vindt. Een song als Leave It For Another Day is een exponent van die benaderingswijze. Het nummer rust op een fraaie melodie, maar ontleent extra kracht aan de feedback van Pierce’s Fender. Diezelfde aanpak, zonder feedback maar mét een synthesizer, maakt van Low Winter Sun met zijn repetitieve gitaarloopje een even verrassende als biologerende opener. Het daaropvolgende Where The Wind Decides To Blow zet de verrassing voort met regelrechte rockelementen. Ook in titelnummer Walking Into White, waarin trompettist Gareth Flowers een belangrijk aandeel heeft, blijkt het verruimen van folk met een andere stijl – een stevige dosis jazz – te leiden tot een uitstekende song. Met Yellowstone, opgedragen aan haar zoon Eli, grijpt McQuaid terug naar de afkomst van haar Spaanse vader en mixt ze flamenco met bossa nova: “My son can’t sleep / He’s ten years old / He’s scared Yellowstone will blow”. Afsluiter The First Time Ever I Saw Your Eyes, ‘one of the most perfect love songs ever written’, laat dan weer horen dat ze op vocaal vlak naast de besten kan staan. Walking Into White is Sarah McQuaids avontuurlijkste, meest ambitieuze en gewaagdste album tot nu toe. En haar beste.
Sarah McQuaid is binnenkort in Nederland en België (meer informatie vind je op haar website):
6 maart: Podiumcafé Peter en Leni – Steendam (20.30 u)
8 maart: De Miente – Oosterwolde (14 u)
8 maart: Huntershof – Diever (20 u)
10 maart: Cultuurhuis – Heerlen (20.30 u)
19 maart: Huiskamerconcert – Nuenen (20.30 u)
20 maart: Het Stadsmagazijn – Antwerpen (12 u)
21 maart: Appel Brasserie & Podium – Haarlem (20.30 u)
www.facebook.com/sarahmcquaidmusic