Muzikanten die debuteren na hun vijftigste, ze zijn zeldzaam. David Corley, gezegend met een stem waarin je een hele levensgeschiedenis hoort, is zo’n late debutant. Na een loopbaan die hem de meest uiteenlopende baantjes aan zowel de oostkust als de westkust van Amerika opleverde, besloot Corley vorig jaar om het roer volledig om te werpen en zich te concentreren op zijn allergrootste liefde, de muziek. Dankzij een Kickstarter-project verzamelde hij meer dan genoeg geld om Available Light op te nemen, een plaat die zo gerijpt en uitgebalanceerd klinkt dat je het idee hebt dat je luistert naar de vierde of vijfde plaat uit Corleys discografie. Niet dus, het gaat hier wel degelijk om een debuut. Dat Corley hier al een tijdje rondloopt, hoor je niet alleen in die gehavende stem, maar ook in de thema’s van zijn songs die naast onbehagen, hard werken om rond te kunnen komen, op de klippen gelopen liefdes (“You were such a nice girl / But I forgot the sound that love makes / That’s an easy mistake”) en tegenspoed ook gaan over hoop en, uiteindelijk, het vinden van je eigen plaats. Corley giet die onderwerpen in tamelijk donkere songs die overigens nooit volledig opgaan in de duisternis.
Wanneer je aan de oudere kant van de vijftig staat, heb je behalve een hoop bagage ook een uit de kluiten gewassen koffer met invloeden bij je. Die hoor je in Corleys frasering, die een beetje tussen Tony Joe White en Kevin Ayers zit, en in de muziek zelf. Een ogenschijnlijk luie maar onderhuids felle song als Beyond the Fences (“People are not fools / She said / I think she paraphrased someone / I don’t know who yet”) ademt de geest van Ayers uit (luister maar eens naar die elektrische gitaar), terwijl het gemalen glas waaruit The Joke en Dog Tales zijn opgebouwd uit dezelfde scherven komen als Lou Reeds New York. Waarmee niet gezegd wil zijn dat Corley een nabootser is want daarmee zouden we zowel hem als dit album ernstig te kort doen. Het denderende Available Light, prijsnummer Easy Mistake, Lean en Unspoken Thing, op het eerste gehoor relaxte songs maar alle drie gezongen met gebalde vuisten in jaszak, maken duidelijk dat Corley vooral ‘his own man’ is. Dat doet trouwens ook het adembenemende The End of My Run, waarin de slidegitaar mooie herinneringen oproept aan Mick Taylor. Afsluiter Calm Revolution zet de spreekwoordelijke kers op de taart met uitwaaierende gitaren en de subtiele Hammond B3 van Hugh Christopher Brown. Grandioos. We hebben lang moeten wachten op Available Light. Nu maar hopen dat het geen jaren duurt voor er een opvolger komt.