https://www.youtube.com/watch?v=ksvQxxwgrVo
Mijn jeugdjaren zijn onlosmakelijk verbonden met Burgh-Haamstede, een typisch Zeeuws kuststadje op Schouwen-Duiveland. Dat komt omdat mijn ouders daar gedurende een aantal jaren een vaste staanplaats hadden op een van de grotere campings van de gemeente. Terwijl ik dit schrijf, probeer ik de naam te achterhalen, maar op dat vlak laat mijn geheugen me in de steek. Wat ik me nog wel herinner, is dat je naast het terrein met vaste stacaravans en tenten ook een groot ‘trekkersveld’ had waar in de zomer heel wat jongeren samenkwamen om hun zomervakantie te vieren. Dat dit gepaard ging met de nodige drank, losse seks (zij het in het begin wat schoorvoetend) en het urenlang luisteren naar of maken van muziek hoeft allicht geen verder betoog. De generatie van mijn ouders noemde dit losbandigheid, voor ons was het een manier van leven en een teken van verzet tegen de toen heersende benepen moraal.
Op de camping zelf viel verder weinig tot niets te beleven als je de veertig niet was gepasseerd. Daarom gingen we vaak te voet naar het nabijgelegen dorp Renesse, een dik uur wandelen, waar je tijdens het weekend kon genieten van liveoptredens van bekende Nederlandse bands. Omdat we bijna altijd platzak waren, bleven we meestal buiten het zaaltje waar de bands speelden. Aangezien het gebouw voornamelijk uit hout was opgetrokken, gingen we dicht bij de muren zitten en kregen we genoeg te horen van het concert. Zo konden we de paar centen die we hadden besteden aan iets te drinken. Of om gezamenlijk een paar gram ‘stuff’ in te slaan bij de plaatselijke vogelverschrikker die wat hasj verkocht om daarna in ietwat hogere sferen naar de muziek te luisteren.
In die tijd heb ik op die manier optredens ‘bezocht’ van bands als Supersister, Focus, Dizzy Man’s Band, Bintangs, Livin’ Blues en Sandy Coast. Maar het concert dat me het best is bijgebleven, is dat van Brainbox. De toen al legendarische Jan Akkerman was net opgestapt en vervangen door de ons totaal onbekende gitarist Herman Meyer terwijl iets later de ons iets bekendere Rudy de Queljoe (die voordien in Dragonfly speelde) de band ook was komen versterken. Door het vertrek van Akkerman, die wat mij betreft samen met de fantastische zanger Kaz Lux en de onvermoeibare drummer Pierre van der Linden (die samen met Akkerman was opgestapt om Focus te vormen) het geluid van de band bepaalde, waren de verwachtingen hooggespannen. Zou Brainbox nog klinken als Brainbox? Wat zouden die twee nieuwe gitaristen aan de specifieke sound van de band toevoegen? Was dit het begin van het einde? Hoe zou de band omgaan met het verlies van zo’n enorm getalenteerde gitarist?
Brainbox speelde vervolgens een set om nooit meer te vergeten. Lux heeft volgens mij live zelden zo goed gezongen als die avond, De Queljoe stond in vuur en vlam en de rest van de band was gedurende iets meer dan een uur briljant. Ik kreeg kippenvel van Down Man, brulde mee met Doomsday Train en To You en zweefde naar de achtste hemel dankzij Sea Of Delight. Dit was een van die zeldzame optredens die gerust nog twee uur langer hadden mogen duren. Tijdens de wandeltocht terug naar de camping waren we zodanig onder de indruk van wat we gehoord hadden, dat we geen woord tegen elkaar gezegd hebben.
Uiteindelijk bleek het opstappen van Akkerman wél het begin van het einde voor Brainbox. Na tal van wisselingen in de bezetting hield ook Kaz Lux het in 1971 voor bekeken. In zijn plaats trok de band Michel van Dijk aan, die later heel wat succes zou oogsten met Alquin. Maar Brainbox was Brainbox niet meer.
Vele jaren later ben ik nog eens, in het gezelschap van mijn moeder en een paar vrienden, naar Burgh-Haamstede gereden voor een van mijn geliefde bezigheden: een wandeling door Memory Lane. Om het beeld van het verleden zo goed mogelijk op te kunnen roepen, had ik een cassette bij me met het debuutalbum van Brainbox en paar singletjes. Tijdens het rondrijden, merkte ik dat de omgeving me eerlijk gezegd nog maar weinig deed. Wat ik zag, was keurig onderhouden, niet-avontuurlijk Zeeuws boerenland. Maar de muziek raakte opnieuw als een vuistslag, ook al hoorde ik er soms duidelijk het begin van de jaren zeventig in. “Dark rose, dark rose, dark rose, yeah my mind she blows”…
https://www.youtube.com/watch?v=6oTtKtSxa00
(Martin Overheul)