Eenvoud siert de mens. De uit Saskatoon afkomstige Steph Cameron vindt het niet nodig de dingen ingewikkeld te maken. Naast enkele spaarzame momenten voor de weemoedige klanken van de mondharmonica kiest de zangeres daarom ook al tokkelend op haar akoestische gitaar de countryblues en folkliedjes op een verdienstelijke wijze ten berde te brengen. Ze grijpt terug naar de generatie van de opkomende folkbeweging van de vroege jaren zestig onder wie Joan Baez, Carolyn Hester en Karen Dalton. De verzamelde muziekjournaille buitelden drie jaar geleden over elkaar heen om zich in superlatieven als “monumentaal” (Pop Matters), “adembenemend” (No Depression) en “boeiend van begin tot het eind” (Exclaim) over de Canadese en haar ontspannen voordracht op “Sad-Eyed Lonesome Lady” te uiten. Op haar debuut overheerste het gevoel van een zangeres in een oefenruimte. Dit heeft Steph met een weldoordachte aanpak verder uitgekristalliseerd in de opvolger “Daybreak Over Jackson Street”. Evenals het album “Sad-Eyed Lonesome Lady” is de opvolger samen met producer Joe Dunphy opgenomen in hartje Toronto in de studio van Revolution Recording. Vol momenten van stille bewondering en opperste verwondering luister ik naar de kleingehouden en intieme liedjes, waardoor vanzelf een huiskamersfeertje ontstaat. Elf eigen nummers over liefdesverdriet en eenzaamheid en de herinneringen die daaraan vastzitten.

www.stephcameron.com

(Johan Schoenmakers)