Dan die line-up. Met opkomende bluesgitarist Laurence Jones, de gevestigde Ian Siegal en oude legende Tony Joe White zijn de krenten wel uit de pap gevist. Desondanks vormen deze drie krenten de uitzonderingen tussen een flink aantal namen. De rest van de line-up bestaat uit kwalitatief goede artiesten, maar deze zoeken het vooral in de soul, pop en rock ’n roll.
Dit laatste toont vanavond de opener Sven Hammond. De Nederlandse organist speelt een swingende rock ’n roll set. Dankzij de steengoede zang van een gastartiest mixt het gezelschap de southern rock van de Allman Brothers met de soul van Joe Cocker. Een swingend feestje waarin het orgel vol tot haar recht komt. Dit wordt tegen het einde van de avond pas over gedaan wanneer de oud gedienden van The Blasters een potje komen rammen. Zanger Phil Alvin is inmiddels 65, maar de energie en kracht waarmee het viertal heren haar stomende rock ’n roll speelt voelt alsof ze net zo jong zijn als Sven Hammond. Als afsluiter gooit Barrence Whitfield er nog een schepje bovenop met zijn rauwe soul.
Phil Alvin is een jonkie in vergelijking tot Tony Joe White. Tony Joe White speelt fantastische blues diep uit de moerassen van Louisiana. De gruizige stem van Tony Joe White maakt zijn nummers intens en broeierig. Zijn stemgeluid is tussen de liedjes door absoluut niet te verstaan, maar wanneer Tony gaat zingen werkt het goed. De drums knallen een uur lang en maken dat het duo stevige rock ’n roll speelt. Tony Joe White vervolledigt de ritmes met mooi slidegitaarspel. Nummers als ‘Polk Salad Annie’ en ‘Who You Gonna Hoodoo Now?’ zijn mooie hoogtepunten op een avond met spaarzame blues.
Op het gebied van soul staan vanavond de vrouwen aan de top. Achtereenvolgend optredens van Dana Fuchs, Michelle David & The Gospel Sessions en Hannah Williams & The Affirmations. Drie vrouwen, gezegend met een super goede stem. Vooral het concert van Dana Fuchs maakt indruk. De zangeres is al lang geen onbekende meer in ons land. Vanavond doet ze het met een blazerssectie. Dit ter ondersteuning van het aanstaande album dat een eerbetoon is aan de Memphis soul. Dana hoorde net voor ze het podium opliep dat haar tante was overleden. Dit maakt het optreden extra intens. Ze zingt de longen uit haar lijf en vormt het hoogtepunt van deze editie. Ze beweegt zich van klassieke soul, naar swingende rock ’n roll en terug. Hoogtepunt is het aan haar vader opgedragen ‘Faithfull Sinner’. Het op 18 mei te verschijnen “Love Lives On” kan zich nu al opmaken voor de jaarlijstjes! Dana Fuchs schrijft overigens later op Facebook dat haar tante toch nog blijkt te leven en ze hopelijk langs kan om afscheid te nemen.
Het is Michelle David die vanavond de meeste bezoekers lijkt te trekken. De grote zaal vult zich stampvol voor de Gospel Sessions. Michelle David onderstreept deze populariteit met een professionele speellijst gevuld met soul, gospel en pop. Het is opvallend hoeveel dit gezelschap de afgelopen jaren is geprofessionaliseerd. De blazers en ook uitstapjes naar Colombiaanse muziek vormen een welkome aanvulling op de muziek. Hannah Williams is vooral de vrouw die door Jay-Z werd gesampled. Ze doet denken aan de vrouwelijk tegenhanger van St. Paul & The Broken Bones. De soulritmes staan prima en Hannah Williams heeft een indrukwekkende stem. Na al het vrouwelijke soulgeweld lukt het haar echter niet te overtuigen.
Doordat Rhythm & Blues Night dit jaar eerder begint kun je rustig de hele avond bands bekijken zonder dat het op een gegeven moment begint te lijken op een duurloop met als doel wakker te blijven. Dat is heerlijk. Deze editie kent wederom een programma waarbij je geen moment verveelt. De definitie van de blues wordt breed opgetrokken en met twee Nederlandse bands in de grote zaal worden veilige keuzes gemaakt. Dat is te begrijpen, maar de blues in algemene zin laat zich dit jaar spaarzaam zien. Gelukkig maakt de kwaliteit van Dana Fuchs, Michelle Davids en The Blasters dit met hun eigen interpretatie van het genre meer dan goed.
www.podiuminfo.nl
(Karst Jaarsma)