Zoals te verwachten viel, komt de Californische groep Dawes op het nieuwe album ‘Passwords’ met prettig in het gehoor liggende nummers. Maar de schijn bedriegt. De muziek mag dan lieflijk zijn, de songs gaan over zwaarwegende onderwerpen.
Een sterk idee van Dawes om hun zesde album ‘Passwords’ te noemen. We leven tenslotte in een tijd waarin landen zich tot ‘gated communities’ lijken te ontwikkelen, waarin muren worden opgetrokken en vreemdelingen geweerd. Zoals je sinds jaar en dag online alleen toegang krijgt tot allerlei sites met het juiste wachtwoord, zo wordt het wachtwoord ook offline, in de werkelijke wereld steeds belangrijker. Als je een paspoort van een bevriend land hebt, een geloofwaardige aanbevelingsbrief of geld genoeg om je populariteit te verhogen – dan word je binnengelaten. Zo niet, dan word je uitgesloten.
Wie je bent, je identiteit, is van ondergeschikt belang: als je identificatiebewijs maar in orde is. Als je wachtwoord maar klopt. Een tamelijk beangstigende ontwikkeling, al was het maar omdat ‘wachtwoorden’ verdeeldheid zaaien: de tweedeling in de maatschappij wordt benadrukt, verschillen tussen welkome gasten en buitenstaanders worden vergroot.
Dawes (of liever gezegd songschrijver en voorman Taylor Goldsmith) besteedt aan dit soort gedachten de nodige aandacht op ‘Passwords’, althans in het openingsnummer ‘Living in the Future’:
It’s the battle of the passwords
It’s the trumpets on the hill
It’s that constant paranoia
It’s the final fire drill
And if you won’t sing the anthem
They’ll go find someone else who will
They’re crackin’ down
Soft rock
‘Living in the Future’ is voor Goldsmiths doen somber, en de muziek is een stuk rauwer dan de soft rock waarmee de groep bekend is geworden. Naarmate ‘Passwords’ vordert, blijkt dat het nummer niet representatief voor de rest van het album. De muziek is weer lieflijk en zoet, zoals we dat van Dawes gewend zijn.
Inhoudelijk is het verschil ook levensgroot. In nummers als ‘Crack the Case, laat Goldsmith weten dat begrip en communicatie de beste manieren zijn om de problemen in de wereld aan te pakken, en het lijkt er zelfs op dat hij gelooft dat muziek hierin een belangrijke rol kan spelen. Liedjes zijn namelijk ook een soort wachtwoorden. Idealiter (volgens Goldsmith dan) kunnen ze ertoe bijdragen dat we inzicht krijgen in onszelf of ertoe leiden dat mensen toegang krijgen tot elkaars gevoelens – en zich in elkaar verplaatsen en zich met elkaar verzoenen. Muziek is een soort geheim wapen om wereldvrede af te dwingen.
Prettig ontspannen
Dawes klinkt op dit soort nummers zelfs nog wat rustiger en welluidender dan op het vorige album (het frisse ‘We’re All Gonna Die’), en meer als op hun eerste albums. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de producent: de veelgevraagde Jonathan Wilson, die in zijn eentje verantwoordelijk lijkt voor een heropleving van de Californische sound uit de jaren zeventig.
Niet iedereen houdt hier van. Sommige critici vinden dat ‘Passwords’ net iets te veel lonkt naar het werk van mensen als James Taylor en (vooral) Jackson Browne uit die tijd. De recensent van Paste (https://www.pastemagazine.com/articles/2018/06/dawes-passwords-review.html) vindt het een plaat die even professioneel als gepolijst is, van muzikanten die wel even een liedje afdraaien en de lessen die ze van anderen hebben geleerd opdreunen. All Music (https://www.allmusic.com/album/passwords-mw0003175093) is juist weer zeer te spreken over die prettig ontspannen, niet dwingende nummers van Dawes. Vooral ‘Never Gonna Say Goodbye’ wordt geprezen.
In allebei zit wel wat, zou je kunnen zeggen als je gehoor geeft aan Dawes’ oproep om je in elkaar te verplaatsen. Dawes is waarschijnlijk niet de aangewezen groep voor wie een voorkeur heeft voor artiesten die hun werk op de tast maken en in hun experimenteerdrang net zo goed flink kunnen miskleunen als uitschieters naar boven maken. Wie houdt van nummers die goed in het gehoor liggen, dol is op harmonische zang en smaakvolle arrangementen – die zal deze plaat weten te waarderen. Het is maar net wat er in je smaakpaspoort staat.
www.dawestheband.com
(Jan Bletz)