Onbevangenheid met een aanstekelijke kwinkslag – nummers die zomaar in de studio lijken te zijn ontstaan. Treffender omschrijvingen kan ik niet geven aan het album “Lost at Last vol. 1” van de 37-jarige uit Pennsylvania afkomstige Sean Scolnick, die onder het pseudoniem Langhorne Slim inmiddels aardig wat jaartjes aan de weg timmert. In de afgelopen decennia heeft hij intensief de wereld rondgetoerd. Als voorprogramma voor onder meer Drive-by Truckers, The Avett Brothers, Lucero, Josh Ritter en The Lumineers of zonder deze grote jongens. Ondanks dit gegeven heeft Langhorne Slim kans gezien een zestal volwaardige albums het licht te laten zien.

‘Ontsnappen aan de hectiek – verlaat de gebaande paden van het leven – stel je kwetsbaar op’: dat vertelt het verhaal achter de folk- en countryliedjes op deze plaat. Opgenomen met zijn vaste maatjes Casey Wayne McAllister (piano, toetsen, accordeon, gitaar, banjo, mandoline), Malachi Delorenzo (percussie, drums), Mt Davidson (viool, pedal steel, mandoline, toetsen), Paul Defiglia (contrabas) en Casey Jane (zang). Het aardige van “Lost At Last Vol. 1” is dat er een sympathiek soort gebrek aan pretentie uit spreekt. Oprecht primitief – rammelend maar niet onkundig. Over de doorgaans akoestische nummers met Slims galmende zangpartijen en Casey Janes’ gepassionneerde vocale inbreng ligt een losse, ongedwongen sfeer. Alsof ze thuis op de veranda aan het spelen zijn wat “Lost At Last Vol. 1” maakt tot een intense luisterervaring.

www.langhorneslim.com

(Johan Schoenmakers)