Nadat ik bijna drie jaar geleden onder de indruk was geraakt van haar gigantisch vocaal bereik op het album “Throw Away Your Blues” weet de Britse Kyla Brox mij op de opvolger wederom diep te raken. Authentiek en soulvol – even ongenaakbaar en intens als Etta James en Aretha Franklin’.

Zonder neiging tot  vervorming gaat ze net als op de voorganger voluit met haar, door een stoer randje omgeven, gouden strotje, dat zij ook op “Pain & Glory” in ieders gezicht smijt. Haar achtste solo-album alweer, nadat Kyla in de negentiger jaren samenwerkte met haar vader – de legendarische blueszanger Victor Brox.

Het is aangenaam vertoeven met dit radiovriendelijk plaatje. “Pain & Glory” kent een breed scala aan invloeden, waaronder rhythm & blues, soul, funk, pop en rock.  Op een nummer na is het repertoire van eigen hand of samen geschreven met bassist Danny Blomeley, gitarist Paul Farr en/of toetsenist John Ellis. Fraaie nummers, die stuk voor stuk prima verzorgd klinken met een totale lengte van ruim een uur.

Onder meer opgezweept door ‘The Haggis Horns’ die flink de registers opentrekken in de swingende soulvolle For The Many en In The Morning, speels (Sensitive Soul) of  zachtjes leunend op het hammondorgel (Compromise). Met een pure en beladen interpretatie van Leonard Cohens Hallelujah sluit Kyla Brox een heerlijk album af om je tanden in te zetten.

www.kylabrox.com

(Johan Schoenmakers)

 

.