Walter Trout is een artiest die geen introductie meer behoeft. De 68-jarige Amerikaanse bluesgitarist speelt immer de sterren van de hemel. Vroeger als gitarist in de band van John Mayall, op het Pinkpopfestival in 1991 en zelfs na een bijna dodelijke Hepatitis C infectie lukte het Trout om zich weer helemaal te herpakken. Inmiddels wordt hij gezien als de beste bluesgitarist van dit moment.

Regelmatig is de blueslegende uit New Jersey in ons land en speelt dikwijls voor uitverkochte zalen. De aanwezigen trakterend op een sterke show gevuld met veelal stevige bluesrock met ook aandacht voor enkele rustmomenten. De geheime formule van Trout is echter dat hij iemand is die nooit genoegen neemt met zijn eigen kwaliteiten. Telkens als hij in ons land op het podium staat zoekt de gitarist nieuwe hoeken van zijn passie op.

Zo ook maandagavond in de grote zaal van Spot Groningen. Natuurlijk komt Say Goodbye To The Blues voorbij. Het lied werd zes keer tot het beste bluesnummer ooit gekozen en mag dan ook niet ontbreken. Maar wat is dit dan ook prachtig vanavond. Er hebben al flink wat jankende gitaarsolo’s gepasseerd. Toch legt Trout in de eerste paar minuten van het nummer zoveel emotie dat het gitaarspel indruk maakt. Vooral in combinatie met de lome drums die met een net iets te lange pauze kalm het ritme bepalen en het orgel dat heel zachtjes tegen Trout staat te janken. Gelukkig is dit een van de vele hoogtepunten. Eerder passeerde al het voortreffelijke langzame Me, My Guitar and the Blues.

Twee uur lang laat Walter Trout horen weer een stukje verder naar de top van de blues te zijn geklommen. Hij trapt tussen de trage bluesklanken vol het gaspedaal in met keiharde rock, een swingende Buddy Guy interpretatie (She’s Out There Somewhere) en zelfs een stukje country met I Shall Be Released van Bob Dylan. Walter Trout zet het naar zijn hand met vurig gitaarspel, een steeds beter wordende soulstem en een enthousiaste band die het tempo op gang houdt. Het blueswonder passeerde weer.

(Karst Jaarsma)