Bij de naam Kim Harris uit het Canadese Halifax ging bij mij geen belletje rinkelen. In eigen land wordt ze ondanks de verwijzingen naar haar weergaloos stemgeluid en muzikale talenten, op enkele websites (Exclaim, Canadian Beats) na, genegeerd door de schrijvende pers. Het zit even heel goed tegen als de geplande releaseshow door de coronacrisis wordt geschrapt en de promotietour voor de opvolger van je veelgeprezen debuutplaat uit 2014 niet doorgaat.  Als dan bovendien de vergelijking wordt gemaakt met de zachtheid van Feist, de duistere kant van Sharon Von Etten, de pastorale muziek van Aldous Harding en de volwassen poppareltjes van Florence + The Machine is mijn interesse gewekt.

De kleine, maar trouwe fanschare aan de Canadese oostkust keken reikhalzend uit naar nieuw werk van de zangeres, die diverse prijzen voor haar debuutalbum “Only The Mighty” in de wacht heeft gesleept. Geproduceerd door Daniel Ledwell maakt ze met “Heirloom” wederom indruk met haar alternatieve popsongs. Hoewel het album een overwegend ontspannen tempo aanhoudt, gaan de rijk gearrangeerde en ontroerende nummers, die door Harris op krachtige wijze worden gepresenteerd, door merg en been.

Een plaat die vasthoudt aan herinneringen uit het verleden. Wat zijn tenslotte erfstukken (Heirloom) anders dan overblijfselen van ons leven die ons eraan herinneren wie we zijn of wie we kunnen zijn? Met poëzie en een hoeveelheid aan tempoveranderingen navigeert de Canadese de luisteraar door het album. “Heirloom” omarm ik dan ook innig en laat deze niet meer los.

https://kimharrismusic.ca/

https://kimharris.bandcamp.com/

(Johan Schoenmakers)