Bestaat er zoiets als een bijna perfect album? Een album dat openstaat voor al je gemoedstoestanden van donker naar licht? Een album als spiegel, als metafoor voor het leven. Een spirituele ervaring? Een hoogmis? Het volmondige antwoord is JA die bestaat en 4 Franse muzikanten uit Toulouse zijn hier verantwoordelijk voor. The machine is hun tweede album. In 2018 debuteerde Bruit < met Monolith. De plaat kent 4 lange muziekstukken, waarvan het laatste nummer The Machine is Burning een geweldig slotstuk is.
Het lijkt wel alsof God een pact met de duivel heeft gesloten in een kathedraal in Toulouse. De beelden bij het nummer zijn adembenemend. De band gebruikt geen synths, de gelaagdheid van de muziek doet klassiek, bijna orkestraal aan. Een unieke luisterervaring. Ook als alle registers worden opengetrokken zijn de instrumenten zoals hoorn, cello, klarinet en kerkorgel zuiver te horen.
Als The Machine dan toch in een hokje geplaatst moet worden heeft het raakvlakken met postrock (Godspeed) en progrock, maar ook met minimal music en zoals eerder gememoreerd klassiek. Ik vind het album een emotionele luister- en kijkervaring. Het is mijn yoga voor de ziel. Een bijzondere prestatie in de donkere tijden van de pandemie.
(Michael Struis)