Wat mij betreft behoeft het Amerikaanse indierock gezelschap Built to Spill nauwelijks introductie. Een band rond de eigenzinnige zanger en gitarist Doug Martsch, die sinds de oprichting in 1992 met het oog op de creatieve vrijheid geregeld wisselt van samenstelling. Ook iemand die een sterke melodie prefereert boven de liedteksten, waarbij hij toegeeft eeuwig te worstelen met de lyriek. Vraag hem dus niet waar een nummer overgaat, hij zal het antwoord waarschijnlijk schuldig moeten blijven. Als het maar past bij de melodie.

Op het nieuwe werk van de band uit Idaho hoor je net als voorheen echo’s van Hüsker Dü, Dinosaur jr., R.E.M. en de meest voor de hand liggende… Neil Young. Vanwege zijn vergelijkbare, ijzingwekkende, vocale timbre en het kenmerkende, venijnige en melodieuze gitaarspel. ‘Het feit dat ik word beschouwd als een geweldige gitarist is een vreemde gewaarwording voor mij. Het zijn gewoon melodieën en een beetje fantasie. Ik ben niet zo goed in gitaarspelen’.

When The Wind Forgets Your Name klinkt net als Martsch, een beetje ruig, maar ook ietwat bescheiden, en zo wil hij het ook. Niet om indruk op ons te maken, maar als liefhebber van de muziek waar hij van houdt. 

www.builttospill.com

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)