Guilty Pleasures. Wie heeft ze niet? In mijn jeugd (9-14 jaar) kocht ik zowel het betere werk (Johnny Cash, Kinks, Beatles, Simon & Garfunkel) als singles uit het glamrock tijdperk (Slade, The Sweet, Gary Glitter). Een begrip dat al langer bestond voordat Matthijs van Nieuwkerks cultuurkathedraal ‘De Wereld Draait Door’ de term populariseerde. Een pleidooi voor muziek waarnaar wij luisteren en daar nauwelijk voor uit durven te komen. Een succesformule in DWDD, die indertijd voor zanger Danny Vera als inspiratiebron diende voor zijn ep serie The New Black & White. Als een ouderwetse zwart wit film die nu gemaakt wordt.

Zes liedjes per schijfje van krap twintig minuten. Waar de heimelijke liefde voor het werk van anderen (Koos Alberts, Rihanna, Berlin, Elvis Presley) en eigen composities op eerdere uitgaven met elkaar werden gekoppeld. Veelal gestoken in een spaarzaam, akoestisch jasje. Alles klinkt weloverwogen en uiterst verzorgd. Net als zijn stijlvolle vintage look. Die onmiskenbare snik in zijn stem en de diverse strijkers die de boel af en toe opfleuren maken het er alleen maar nog smeuïger en stroperiger op. Zoals ook weer te horen valt op het onlangs verschenen nieuwe deel, dat mij liet zwelgen in een onvermijdelijke toestand van weemoed en tristesse.

Zwijmel weg met Thomas E. Dorseys tijdloze gospelballad Peace Of The Valley (1939), die vooral door Elvis Presley bekend is geworden. Vera doet het samen met de zangeressen Raquel Brown, Aldiner Laurent en Giovanca Ostiana nog eens dunnetjes over. Wat heet: je wordt volledig omver geblazen. Opvallend is ook de samenwerking met Krezip (Make It a Memory), de gypsymuziek (A Fadin’ Blue) met The Rosenberg Trio en het nummer Too Close, waarop hij zijn voorliefde lijkt te tonen voor de Amerikaanse zanger Jim Croce. Wees bereid op het gevoel van een groot tranendal.

www.dannyvera.com

(Johan Schoenmakers)