Bijna irritant aanstekelijk. Zo kan je het gelijknamige openingsnummer My Boy noemen van het meest recente album van de Nieuw Zeelandse singer/songwriter Marlon Williams. Een luchtige oorwurm met een weelderig Do Do Do Di Di Do Do refrein op een album met de zonnige kant naar boven. Een frivool liefdesliedje , waarop hij samen met een opgetrommeld muzikaal legertje veelvuldig met de tropische klanken van een pedal steel, synthesizers, violen en een mellotron strooit. Ver verwijderd van het donkere geluid van zijn voorgangers en de andere ode aan een jongen (Dark Child) van zijn in 2015 verschenen debuutplaat, die tragische wijze op jonge leeftijd overleed. Een grote verandering voor iemand die bekend staat om zijn moordballads en country-achtige liedjes.

My Boy is een plaat met een optimistische insteek na de mineurstemming van Make Way For Love (2018), waarop Williams verhaalde over zijn stukgelopen relatie met Aldous Harding. De artiest met de diverse gezichten. Soms speels en lichtzinnig (River Rival, Don’t Go Back, Think Of Nina, Morning Crystals ) waarop hij als een variant van Bryan Ferry de crooner uithangt. Dan weer de zwaarmoedige kant opzoekend met een opvallend Alan Parsons Project karakter (My Heart The Wormhole, Princess Walk, Promises).

13-11: Amsterdam, Paradiso

www.marlonwilliams.co.nz

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)