Bij de muziek van het driekoppige Triptides moet ik altijd aan Californië denken. De jaren zestig van The Byrds, Pink Floyd, The Zombies, The Doors. Die toer dus. De heerlijk galmende geestverruimende en hallucinerende psychedelica, zwevend op een roze wolk met de Rickenbacher en een dreinend orgeltje. Althans, als ik hun eerder verschenen acht albums in ogenschouw neemt. Want nooit eerder straalden multi-instrumentalist Glenn Brigman, drummer Brendan Peleo-Lazar en bassist / gitarist Stephen Burns zoveel rust uit als op het in juli van het afgelopen jaar verschenen So Many Days.
Berustend is het goede woord voor hun negende plaat met een meer akoestische blik op de hippie en flower power periode en het dromerige gevoel van de Laurel Canyon uit de beginjaren zeventig.En dat alles met een geweldige, muzikale finesse en prachtige samenzang, die zo af en toe herinneringen aan het smaakvolle softfolkgeluid van Magna Carta oproept. Maar dan een stuk minder suikerzoet. Muziek om lekker achterover te leunen, te ontspannen en bij weg te drijven. Het jammere is dan wel dat So Many Days weinig variatie biedt en als geheel op den duur een beetje monotoon overkomt. Want alleen met een sitar in het nummer Blown Away kom je er wat mij betreft niet mee weg.
https://curation-records.bandcamp.com/album/so-many-days
(Johan Schoenmakers)