Shana Cleveland heeft het er maar druk mee. Alleerst nieuw eigen werk uitbrengen. Daarna enkele maanden alleen op toernee door Amerika om vervolgens zich negen dagen later aan te sluiten bij Alice Sandahl en Audrey Johnson voor een veertien tal optredens met La Luz. En net als haar voorgangers Night Of The Worm (2019) en Oh Man, Cover The Ground (2015) is ook Manzanita doordrenkt van fraaie, in mineur gestemde liedjes vol pastorale, stemmige folk. Genoemd naar de groenblijvende struik die in Californië groeit en bekend staat om zijn geneeskrachtige eigenschappen, werd het nieuwe album opgenomen,terwijl zij het moederschap omarmde en de bij haar geconstateerde borstkanker versloeg.

Op vertederende wijze op een presenteerblaadje aangereikt door Shana Cleveland. Zacht en sierlijk als een perfect geweven tapijt. Prachtig van toon met wonderbaarlijk, mooie melodieën. Een aangrijpend album over het contrast tussen schoonheid en verlatenheid, versierd met bas, pedal steel, soms wat strijkers en veel glockenspiel. De wereld van Cleveland is duister en mysterieus, maar niet zonder liefde en licht. “Mystic Mine”, een nummer met een fluitje en contrabas aan het begin van elk couplet, vindt vreugde in het leven op het platteland, terwijl “Quick Winter Sun” een boeiend, uitgekozen volksverhaal creëert over ‘s nachts naar het water kijken. 

Waar haar dromerige zangstijl soms monotoon over kan komen, houdt een knap staaltje aan vingerplukkend gitaarspel je zeker wakker en bij de les. Een perfect lentealbum met intrigerende indiefolk die een evenwicht creëert tussen realiteit, fantasie en mysterie.

www.shanacleveland.com

www.konkurrent.nl

(Johan Schoenmakers)