Vorig jaar schreef ik een stukje over Lightyears Better. Het vijfde volwaardige studio album van Tim Knol met prettig in het gehoor liggende op typisch Amerikaanse rootsmuziek geïnspireerde liedjes, die op aangename wijze mijn kop werd ingeramd. Constante kwaliteit gekoppeld aan een muzikale veelzijdigheid. En waarop ik hem vele lichtjaren beter vond klinken dan zijn volledige solo-werk. Maar ja, het blijft een kwestie van smaak. Je loopt weg met zijn composities en vocale capaciteiten of je haat zijn iele strot en catchy liedjes. Het gaat om de emotionele intensiteit die je in je werk legt. Want je wint niet zomaar een Edison net zoals de Hoornse zanger, componist en parttime wandelgoeroe voor zijn gelijknamige debuutplaat uit 2010. En zoals dat gaat met bliksemstarten kwamen vervolgens de onvermijdelijke druk en torenhoge verwachtingen om de hoek kijken.

Na zijn door mij bejubelde voorganger was ik benieuwd waar hij een jaar later mee op de proppen zou komen. Long Live Your Friends klinkt als een verzameling rudimentaire bouwwerken en is daardoor dan wellicht interessanter dan Lightyears Better. Het resulteert in een soms schetsmatige plaat met toezichthouder Sam Verbeek, die de scepter zwaait over het groffe materiaal op zijn telefoon, dat Tim op verschillende locaties vastlegde. Samengeraapte ideëen of fragmentarische probeersels met een paar akkoorden en een melodielijn. Omgevormd tot melodieuze liedjes die veel beloven als je ze vaker hoort, maar anders misschien niet de tijd hadden gekregen om tot wasdom te komen.

www.timknol.nl

(Johan Schoenmakers)