Ik word wel graag uitgedaagd. Doorsnee muziek is er al genoeg. Spelend met dissonantie, met een tegendraadse benadering was ik drie jaar geleden volledig van de kaart door het album The Freelancer’s Blues van de New Yorkse singer-songwriter Dougie Poole. Met dank aan een Nederlandse distributeur die mij via een promo-exemplaar opmerkzaam maakte om de wijze lessen en de observaties van de Amerikaan tot mij te nemen. ‘Countrymuziek’ met een psychedelisch en eigenzinnig randje. Door niet altijd iets virtuoos weg te willen poetsen blijft er een flink portie aan frisse eigenwijzigheid over die heerlijk wegluistert. Als de muziek maar goed is, wat maakt het verder uit.

Of hij van zijn voorganger inmiddels een goed belegde boterham heeft overgehouden valt niet te zeggen. Wat ik wel weet is dat er door het ontbreken van een fysiek product of download van The Rainbow Wheel Of Death ikzelf het nieuwe album van Poole via Soulseek heb gevonden en gebrand op een cdr. Tja, je moet toch iets als je hem hier weer onder de aandacht wil brengen.

The Raibow Wheel Of Death is in vijf dagen tijd live in de studio opgenomen. In plaats van nummers achter zijn computer te schrijven en op te nemen zoals op het vorige album, kiest hij nu voor een meer natuurlijke benadering en een volledige band om de noodzaak van overdubben uit te sluiten. 

Te midden van kratten bier en een rokende barbecue zijn de personages in het nieuwe werk goed doordacht en met uitzonderlijke klasse uitgevoerd. Eerlijke liedjes over de alledaagse aspecten van het leven. Minder psychedelisch en meer americana en nog altijd even onweerstaanbaar en melodisch aangrijpend. Zijn stem klinkt zelfs vaster dan ooit. En dat voor een artiest die op het hoogtepunt van de pandemie afscheid van de muziek nam om zich voor anderhalf jaar te storten op een 9-5 baantje als free lance computerprogrammeur voor een ondergoed website.

www.dougiepoole.com

(Johan Schoenmakers)