Sinds zijn debuut in 2006 is er nogal wat mist gestrooid rond de ware identiteit van altcountry rocker Harlan T. Bobo uit Memphis, Tennessee. De muzikant zelf speelde trouwens geestdriftig mee in dit kinderachtige staaltje verstoppertje spelen door Kiss-gewijs op te treden met bespottelijke make-up of maskers op zijn snoet en door quasi mysterieus zijn doopnaam verborgen te houden.
In de regel grijpen door de platenindustrie gebleekte nitwits naar dat soort gedrag om hun gebrek aan talent verdoezelen. Bij Harlan T. Bobo – wat een stompzinnige schuilnaam trouwens – is dat echter niet het geval: de kwibus maakt met het onlangs verschenen Sucker zijn derde achtereenvolgende uitstekende plaat.
Meteen vanaf openingssong Sweet Life, een voor Bobo’s doen bijna luchthartig nummer (de mans vorige platen stonden niet meteen bol van levensplezier, maar deze keer is hij verliefd), serveert dit raadselachtige heerschap de luisteraar op spannende americana. Nu en dan lonkt hij onomwonden naar country (Sweet Life, Errant Girl, Worry) en dan weer barst hij los in het soort energieke en aanstekelijke rock waarop bijvoorbeeld Pete Berwick een patent heeft (Hamster In A Cage met een heerlijk scheurende mondharmonica, Crazy With Loneliness, Bad Boyfriends, Energy).
De sterkte van Sucker schuilt niet alleen in de gebalde songs maar ook, en misschien zelfs vooral, in de fantastische bariton van Harlan T. Bobo, die mij bij momenten doet denken aan de Belgische charmeur Daan Stuyven. Luister maar naar hemelse liedjes als Oh Boy, Old Man en Selfish Life, stop daarna Daans uitstekende cd Manhay eens in de cd-speler en misschien hoor je die gelijkenis ook.
Sucker biedt dertien nummers lang puur luisterplezier. Harlan heeft intussen die achterlijke vermommingen achterwege gelaten. Voortaan ook niet zo kinderachtig doen over die identiteit, Bo. Iemand die dergelijke platen maakt heeft al die poppenkast namelijk niet nodig.