Alle euforie rond de benoeming van Obama tot president van Amerika kan niet verhullen dat ook hij er niet geslaagd is de aanwezigheid van Amerikaanse jongens en meisjes in Afghanistan te beëindigen. Een gegeven waar op zijn nieuwste cd zanger/tekstschrijver Michael Weston King op niet mis te verstane wijze stelling tegen neemt. In de beste traditie van het politieke protestlied toont hij zich een warm pleitbezorger van de vrede in een twaalftal prachtige liedjes. Stilistisch kiest hij voor een spaarzame akoestische opzet met gitaarspel waarbinnen getoverd wordt door Alan Cook op pedalsteel en banjo, Mike Cosgrave op pedaalorgel en Jamie Matthews op mondharmonica, terwijl Paul Hesketh en Rob Bon Homme bas- en drumspel terugbrengen tot zijn naakte essentie.
Naast een aantal eigen liedjes heeft King ruimte gemaakt voor een aantal vertolkingen van liedjes van collega-protestzangers. De ene vertolking is nog indringender dan de andere waarbij mijn voorkeur uitgaat naar Sykes Roosevelts High Price Blues, Simple Song Of Freedom van Bob Darin en Dylans I Pity The Poor Immigrant. Opvallend daarbij is dat de wijze waarop deze liedjes gespeeld en gezongen worden, wel degelijk iets toevoegt aan het origineel en het tijdloze karakter daarvan extra benadrukt. Naast het fraaie samenspel is daar vooral Kings zang en voordracht debet aan. Als geen ander weet hij de gevoelens van afkeer over de oorlog te verklanken. Het maakt I Didn’t Raise My Boy To Be A Soldier tot een klassiek album dat – gezien de inhoud – helaas voorlopig zijn betekenis zal behouden.
www.myspace.com/michaelwestonking
(Koos Gijsman)