De eerste kennismaking met de muziek van Terry Lee Hale heb ik aan mijn broer te danken. Hij vestigde mijn aandacht op Hales tweede album Tornado Alley, nu alweer gauw een jaar of achttien geleden. Sindsdien heb ik deze even rusteloze als dichterlijke ziel afwisselend op de voet en vanaf een afstandje gevolgd. Hales doortocht door deze wereld verliep niet zonder slag of stoot, onderweg bleven er aardig wat dorens in zijn ziel steken. Ze bepaalden zijn kijk op het leven, zijn medemens én zijn muziek. Maar ze waren nooit bij machte hem zijn hoop af te nemen. Dat is misschien ook de belangrijkste boodschap die Hale op zijn nieuwe album The Long Draw uitdraagt, zonder te verzanden in de drammerigheid die veel andere singer-songwriters met een boodschap zo onverteerbaar maakt. Op het titelnummer steekt hij de vinger resoluut in de stinkende wonde: “Here-to-fore it’s been kettle scrape / Run by mullahs, rabbis, preachers and priests / They will fill you full of lead saying it and praying / For the wrong kind of peace”. In het refrein blijkt echter dat hij nog lang niet verslagen is: “If there’s hope in this house / I want to get up inside it / Magnify it / I want to take a long draw”.
Producer en boezemvriend Chris Eckman, die hiervoor al bij drie albums van Hale achter de knoppen zat, kiest voor een open en direct geluid met de stem van de troubadour lekker op de voorgrond zodat het meer dan eens lijkt alsof je zélf in de opnamestudio zit. Die directheid zorgt voor een bijna tastbare intimiteit die de songs op The Long Draw nog mooier maken dan ze van zichzelf al zijn. Zelf zegt Hale dat hij zich bij het schrijven van die songs heeft laten leiden door zijn vele reizen én de film Short Cuts die gebaseerd is op verhalen van Raymond Carver (een schrijver wiens geest ook door het nieuwe album van Chris Eckman waait). De personages die deze liedjes bevolken hebben elk voor zich hun eigen verhaal, hun eigen geheimen en littekens, maar “we’ve all got scars / Most wear them out of sight” (Black Forest Phone Call, een juweeltje). Hale bezingt hen bijzonder soepel, met een timbre dat soms wat doet denken aan J.J. Cale (What She Wrote) en Lou Reed (The Sad Ballad Of Muley Graves, óók een juweeltje: “Life happens and you drift away / You just can’t hold it all” ). Het langste en eenzaamst klinkende nummer van dit wonderschone album is Gold Mine, waarin Hale zijn rusteloze ziel fileert en vaststelt dat hij blijft zoeken naar ‘a chance to be’: “Marseilles leaving Paris / It’s good to head on south / Not sure where I’m landing / But I will find out”. Hoezeer ik Terry Lee Hale zijn rust gun, als zijn zoektocht tot dit soort albums leidt, hoop ik dat hij nog wat blijft zoeken…
www.terryleehale.com
www.facebook.com/pages/Terry-Lee-Hale/120267151349251