Ooit begon Lee Harvey Osmond als een tijdelijk vehikel voor de creatieve uitspattingen van Tom Wilson. De gelegenheidsband, waarin onder meer Micheal Timmins van Cowboy Junkies zijn opwachting maakt, was de perfecte kapstok voor de songs die Wilson niet kwijt kon als soloartiest of in bands als Blackie & The Rodeo Kings of Junkhouse. Met Beautiful Scars, het derde album van LHO in vijf jaar, mag die tijdelijke stempel definitief worden weggewassen want dit album is overduidelijk het voortbrengsel van een band, een groep, een eenheid. Ten eerste sluit Beautiful Scars qua klankkleur en atmosfeer naadloos aan bij de briljante voorgangers A Quiet Evil (2010) en The Folk Sinner (2013). Het album is, zoals de voorgangers, duister en enigmatisch, en op sommige momenten nagenoeg mystiek (zoals in het donkere How Does It Feel), de machtig mooie en expressieve bariton van Wilson is pal van voren gemixt – de tien nummers op dit album klinken alsof ze live in je huiskamer worden gespeeld – en de songs worden voortgestuwd door het soort drive waarop geloofsgenoten als de Walkabouts en Tindersticks een patent lijken te hebben.
Ten tweede valt de invloed van groepslid en producer Michael Timmins niet te onderschatten. Hoewel Tom Wilson duidelijk het gezicht, het genie en het artistieke epicentrum van de band is, is het Timmins’ puntgave productie die zorgt voor bijwijlen sprankelende helderheid (luister maar naar de glasheldere sound van prachtsongs als Loser Without Your Love en Hey Hey Hey dat dankzij fraai gitaarwerk van Aaron Goldstein regelrecht de hemel wordt ingespeeld), muzikale transparantie en subtiliteit. En ten derde heeft de compositorische begaafdheid van Wilson behoefte aan een duidelijk afgebakend kader om nét niet te ontsporen (Shake The Hand en Planet Love, twee nummers waarin de toegevoegde effecten door de andere muzikanten in toom worden gehouden). Die drie essentiële componenten zorgen er niet alleen voor dat Lee Harvey Osmond de opwindendste Canadese bands van het moment is, ze maken van Beautiful Scars een tour de force die Wilson en zijn getrouwen definitief bij de absolute top van de hedendaagse rockmuziek plaatst. Een band die met juweeltjes als How Does It Feel en Blue Moon Drive (met een vleugje Twist In My Sobriety van Tanita Tikaram) op de proppen komt, verdient wat mij betreft de eeuwigheid. Al is het maar voor even.
www.altcountryforum.nl/2013/03/24/lee-harvey-osmond-the-folk-sinner
www.altcountryforum.nl/2009/05/19/lee-harvey-osmond-a-quiet-evil