Op het podium ligt een speellijst met achttien nummers plus een tweetal toegiften. De Britse zanger Paul Carrack is samen met zijn vijf muzikale begeleiders terug in de Zoetermeerse Boerderij, nadat hij eerder (oktober 2015 – vertraging plaatopnamen en maart 2016 – keelontsteking)   zijn Nederlandse optredens heeft moeten annuleren.

Aan de Middelsburgse Romi Cage – bestaande uit zangeres Romi en gitarist Michael Coomans en toetsenist Born Sanders – die op Pauls uitnodiging als voorprogramma optreedt, is het de ondankbare taak om de compleet volgepakte Boerderij met hun aan het Zweedse Roxette grenzende moderne popklanken op te warmen. Romi is aandoenlijk en heeft een passievol stemgeluid, maar weet mij met weinig verheffende en eenvormige, zelfgeschreven liedjes niet te overtuigen. Volgens een aantal omstanders: ‘een goed leermoment’.

Na een korte pauze is het de beurt aan de uit Sheffield afkomstige multi-instrumentalist Paul Carrack en zijn strak ingespeelde band bestaande uit bassist Jeremy Meek, saxofonist Steve Beighton, gitarist Andy Graves en de drummers Dino Duke en Jack Carrack (zoon van), die een opvallende diversiteit aan ritmes produceren. Zes muzikanten met virtuoze vaardigheden, die een professionele eenheid vormen. Improvisatie speelt hierbij een belangrijke rol, maar ook Pauls melodisch en soulvol stemgeluid waar niemand genoeg van kan krijgen en het plezier en vakmanschap dat van het podium af straalt.

Het optreden begint met de sterke, swingende soulopener Too Good To Be True van Paul Carracks nieuwe album “Soul Shadows”. Dit nummer, maar ook anderen (Sleep On It, Watching Over Me en Late At Night) van zijn recent verschenen plaat zijn het zoveelste bewijs van Carracks gave om ogenschijnlijk simpele, aangenaam en sterk liedmateriaal te schrijven. Direct wordt duidelijk dat Paul en zijn begeleiders zich op het podium als een vis in het water voelen. Paul verontschuldigt zich voor de afgelaste concerten en meldt het fijn te vinden terug te zijn in de Boerderie (zoals de goedgeluimde Brit de zaalnaam uitspreekt). De goede sfeer zorgt ervoor dat Paul het publiek via uitgerekte versies van Time Waits en Better Than Nothing tot en met de publieksfavorieten Dedicated, How Long, Living Years, Don’t Shed A Tear en Over My Shoulder aan een touwtje heeft.

Tekst: Johan Schoenmakers

Foto’s: Tineke Beckers