Woensdagavond 10 januari stond de Leidse QBus in het teken van de countryfolk. Gekleed alsof ze zo uit de schoolbanken het podium in Leiden opliepen traden twee Britse dames aan. Zoe Nicol (zang, gitaar, banjo, ukulele en elektrische piano) en Rosie Jones (zang, gitaar), ondersteund tijdens de korte Nederlandse toernee door een heer Finlay O’Hara (drums). Worry Dolls is een relatief nieuwe naam en veelbelovend. Vernoemd naar de klein, handgemaakte poppen in traditionele maya-kostuum uit Guatemala. Worry Dolls is zo’n acht jaar geleden ontstaan, als gevolg van een toevallige ontmoeting na de afzonderlijke optredens van de achttienjarigen Zoe en Rosie tijdens het prestigieuze Liverpool Institute For Performing Arts.

Uitgezonderd iemand achterin de zaal, die regelmatig werd gebeld genoten de rest van de aanwezigen stilletjes en aandachtig van hemelse, zuivere vrouwenstemmen, de vakkundige beheersing van het instrumentarium en de zestiental liedjes die op het podium in de QBus even warm klonken als op het zelfgefinancieerde studiowerk. Een optreden als een kalm briesje in een zachtaardige sfeer. De dames stopten voldoende variatie in de melodische luisterliedjes om het optreden boeiend te houden. Bovendien zochten Zoe en Rosie regelmatig contact met hun toehoorders over de vervulling van een ultieme wensdroom een plaat in Nashville op te nemen. Naast het nieuwe lied Tidal Wave en het nummer Endless Road, dat genomineerd is voor de americana-award 2018 werden de overige liedjes van het album “Go Get gone” en de ep “Burden” verspreid over de set. Na de toegift She Don’t Live Here, dat het favoriete liedje is van de dames stond ik na een vijf kwartier durend optreden alweer op de stoep van de QBus. Het maakte de gang naar dit knusse concertzaaltje meer dan de moeite waard.

(Johan Schoenmakers)