Als je beschikt over een mooie specifieke stem als Drew Nelson en schitterende singer songwriters nummers schrijft, dan hoop je een keer dat de media erop springt, de tourpromoters en festivalpromoters. Drew Nelson moet gehoord worden. De in Michigan geboren americana singer-songwriter levert hier, als we zijn EP uit 2001 niet meerekenen, zijn tweede volledige cd af.
Drew heeft een uiterst sterke band achter zich:
Producer Michael Crittenden-piano,bass,guitaar,
Dominic Sctucha-basguitaar,Captain Midnight-Pedal Steel,Dobro,Electrische guitaar, Jim Spalink-lier,Fred Wilson-Mandoline,Lauran Bittinger-accordion,
Brian Mordill-drums,Trina Hamlin-mondharmonica,
Racheal Davis,Natalia Zukerman en Claudia Schmidt-vocalen.
Op zijn eigen verhaalvertellende manier is Drew Nelson, diens stem wat weg heeft van Bruce Cockburn, duidelijk de regen zat in “Waiting for the sun to shine”.
Als je “Dusty Road” hoort lijkt het net of je boek openslaat en Drew je voorleest uit eigen werk. Heel ontroerend is Drew Nelson in “Grandmother Moon” waar Nelson verhaalt over de amerikaanse cultuur. Drew wisselt op “Dusty Road” een altcountry bandnummer regelmatig af voor een acoustische statement zoals in, alleen met acoustische guitaar en mandoline begeleiding, “Farmer’s Lament”, waarop hij op een Bruce Springsteen, ten tijde van Nebraska, verhaalt over een boer die voor zijn ogen het ooit prachtige landschap ziet verdwijnen. Mooi hier zijn ook de achtergrond vocalen van Rachael, Natalia en Claudia. In het acoustische “Raindance” kijkt ie weemoedig terug naar zijn geboorteplaats “My hopes are upside down”.
Drew Nelson vindt zelf dat het zijn taak is de beste nummers te schrijven en te zingen, wat ik vind dat hij op “Dusty Road To Beulah Land” heeft gedaan. Na weken in de cdspeler voel ik dat dit zo’n grote kanshebber is voor mijn eindejaarslijstje.

Johan Schoenmakers