De zon schijnt, niets moet en alles mag, en door het docking station van mijn iPod schalt ‘Dog Days’, het meeslepende openingsnummer van ‘The Killer In Me’, de niet meer zo héél erg nieuwe cd van Amy Speace. De cd verscheen officieel in april, maar op kwaliteit staat geen tijd of leeftijd, moet je maar denken. Of ook nog: beter laat dan nooit. Want wat deze New Yorkse op haar vierde album laat horen, behoort tot het betere werk van dit toch al bijzonder vruchtbare jaar.
Tal van wandelende muziekencyclopedieën kenden deze uitstekende americana singer-songwriter vanzelfsprekend al sinds ze in 1998 debuteerde met ‘Edith O’, maar voor mij is ze een volkomen nieuwe revelatie. En ja, ik heb direct mijn inhaalslag gemaakt door haar drie voorgaande cd’s uitvoerig te beluisteren op mijn vakantieadres. Daarbij was het snel duidelijk dat elke nieuwe plaat een forse stap vooruit betekende in Speace’s ontwikkeling als vertolker, tekstschrijver en muzikant.
Zelf blijkt zij daar ook zo over te denken, getuige volgende ontboezeming op haar website: ‘This is the record that I needed to make. In many ways, it was the hardest thing I’ve ever done. And in some ways, it was the easiest. Writing the songs was emotionally difficult, deep and intense – it was kind of an exorcism. But in the end, the songs flowed pretty quickly. You write the things that you’re afraid to say out loud.’
‘The Killer In Me’ is een rijkgeschakeerd album met melodieuze songs waar vlees en botten aan zitten. Songs die zodanig opgebouwd en gearrangeerd zijn dat ze de korrelige stem van Amy Speace volop in de schijnwerpers zetten. Want die stem is beslist de grootste troef op dit album, ondanks het prijzenswaardige werk van vaste begeleidingsband The Tearjerkers of de opmerkelijk ingetogen achtergrondzang van rocklegende Ian Hunter.
Behalve instrumentaal steviger werk als de bezwerende titeltrack, het swingende ‘Blue Horizon’ (compleet met blazers en loepzuiver gitaarwerk van producer/gitarist James Mastro en Rich Feridun), ‘‘This Love’ (verrukkelijke Byrds-achtige gitaren en harmonieën) en ‘Would I Lie’ (twang bij de vleet!) biedt dit opperbeste album ook een aantal indrukwekkende ballads waarop zang en lyrics van Amy Speace misschien nóg beter tot hun recht komen. ‘Haven’t Learned A Thing’ is zo’n song waarin Speace wel heel diep in haar ziel laat kijken. Of ‘Piece By Piece’ dat schijnbaar kalm voort meandert, maar dat in een paar regels meer zegt over het menselijk tekort dan allerlei zelfverklaarde profeten vermogen.
Met ‘The Killer In Me’ heeft de killer in Amy Speace mij op afdoende wijze aan haar degen weten te rijgen. En ik wens haar met heel mijn hart toe dat ze ook bij andere liefhebber van pure en oprechte muziek met succes mag toeslaan.