Uit een faillissement had ik het voor mij onbekende Skeleton Blues opgeduikeld, een heerlijk ongecompliceerde CD voor een aangename prijs, maar vooral een uitstekende kennismaking met Simon Joyner & the Fallen Men. Het openingsnummer van Simon’s nieuwste – Out Into the Snow – brengt meteen in herinnering waarom deze muziek me zo aansprak. Het is lo-fi van het zuiverste water, waarbij de voordracht van Simon een prettige overeenkomst vertoont met Leonard Cohen, terwijl de muzikale achtergrond wordt ingevuld door een soort eigentijdse Velvet Underground. Het schurende en stotende gebruik van gitaren en viool wordt prettig dissonant toegepast, maar gecombineerd met de karakteristieke zang ontstaat als geheel een fascinerende combinatie! Dit is ondertussen de 12de CD van deze artistiekeling.

Artiesten als Simon Joyner hebben hun eigen werkelijkheid (waarmee ik overigens allerminst wil zeggen dat hij realiteitszin mist), en binnen hun wereld houden zich voor 100% devoot bezig met hun muze. Artiesten als hij streven een hoger doel na, en uiten zich via hun muziek, of welk kunstmedium ze dan verder ook maar beheersen. Entertainment brengen of inkomsten vergaren uit deze levensinvulling is niet allerminst het primaire doel. Simon Joyner’s werk heeft een hoger doel, hij probeert zijn eigen ideeën en fantasieën te verwezenlijken. Out into the Snow is een spirituele avontuurtrip, waarbij hij in de eerste plaats aan zijn eigen verwachtingen wil voldoen, daarna volgen wij, het publiek, pas. Waarschijnlijk is dat mede een reden waarom deze muziek me zo aanspreekt, het is een soort idealisme die ik herken uit mijn jeugd, de periode dat muziek diende als inspiratie, en bevestiging was van mijn denkwijze.

www.simonjoyner.net
www.myspace.com/simonjoyner

 

 

(Rein van den Berg)