“I’m trying to marry blues and punk aesthetics with that of songwriters like Leonard Cohen or Townes Van Zandt’ zei Nathan Singleton onlangs in een interview over de muziek van The Sideshow Tragedy.
De energieke band uit Austin, Texas klinkt puur en eigentijds, stevig geworteld in de deltablues. Omdat er ditmaal resoluut werd gekozen voor een andere aanpak wordt al snel duidelijk dat deze naamloze derde cd allesbehalve een blauwdruk is van “Borrowed Guitars,Unwound Hearts and Broken Strings” (2006) en “Intinerant Youth” (2008). Albums met een opgepoetst muzikaal pallet, dat het geluid omvatten van de mandoline, banjo, keyboard en drums. Geïnspireerd door de energie van de live-shows was het haast vanzelfsprekend dat de brede arrangementen moesten plaatsmaken voor een eenvoudiger aanpak zonder sessiemuzikanten. Nathan Singleton van The Sideshow Tragedy bespeelt de resonatorgitaar. Net zoals de pioniers uit vervlogen tijden gebruikt hij een bottleneck om de blues te vertolken. Het frenetieke en bevlogen gitaarspel, spaarzaam begeleidt door Justin Wade Thompson (basgitaar) en Jeremy Hamell (drums) in nummers als Nothing But A Song, Cards en Satelitte Song roept vergelijkingen op met de gedrevenheid van iemand als Chris Whitley.
Op deze schijf staan tien songs die je niet onberoerd laten.Fenomenaal, extreem spannend en rauw. Waar nummers als Wall en Requiem For The 20th Century indringend en wonderschoon zijn met een atmosferisch randje is de moddervette blues en rootsmuziek aanwezig in No Explanations en Ain’t No Woman. Het nieuwe album van The Sideshow Tragedy is een voltreffer. Een dijk van een plaat waar niet toegegeven wordt aan de stille wetten van de radio en de commercie.
The Sideshow Tragedy – Wall (audio file)
The Sideshow Tragedy – No Explanations (audio file)
www.thesideshowtragedy.com
www.myspace.com/sideshowtragedy
(Johan Schoenmakers)