17 Hippies – Phantom Songs
Twee jaar geleden kwam ik in aanraking met de muziek van het Berlijnse collectief 17 Hippies. Een wisselende groep muzikanten die naast een royale catalogus aan albums en de soundtrack voor een film een groot aantal optredens op een mondiaal podium op hun conto heeft staan. Het betreffende album uit dat jaar deed zijn titel alle eer aan. El Dorado bood de luisteraar een uitgebreid scala aan muziekstijlen die met zoveel allure en speelplezier geserveerd werden dat dit album de soundtrack werd van onze zomerse activiteiten. Ook opvolger Phantom Songs bevat weer die bonte mix van liedjes van divers allooi. 17 Hippies presenteert opnieuw een handvol 24-karaatsliedjes gevat in stijlgebieden als cabaret, Franse chanson, jazz, Balkanswing en americana. Instrumentaal kan het collectief bogen op een bonte en uitgebreide verzameling instrumenten die de continenten overspannen. Het knappe van hun arrangementen is dat ze moeiteloos verbindingen aanbrengen tussen deze qua klankkleur zo uiteenlopende stijlgebieden.
Onder de oppervlakte van heerlijk weghappende liedjes gaat een wereld van muzikale spitsvondigheden schuil met een volslagen eigen, avontuurlijk karakter. Naast een bonte verzameling snaarinstrumenten gooit de groep een blazerssectie in de strijd die zijn gelijke in de lichte muziek van Europa niet kent. Of het nu een enkele solo op een gestopte trompet, een collectieve uitspatting in volvette brasspartijen met een freejazz randje of duizelingwekkende Oosterse tonen betreft, het is allemaal even verzorgd en goed getimed aan het klankbeeld toegevoegd. Als opvolger van El Dorado slaagt dit album Phantom Songs cum laude. 17 Hippies mag als groepsnaam altmodisch klinken, maar neemt u van mij aan dat dit collectief een van de meest inventieve en originele groepen van het moment is.
Barbarie Nesbitt – The Bees
Onder de bezielende leiding van producer Jeff Berkley heeft zangeres-liedjesschrijfster Barbara Nesbitt haar album The Bees opgenomen in diens studio in San Diego, Californië. Het is een alleraardigst countryalbum geworden waarop, op één lied na, alle liedjes van haar eigen hand zijn. Tekstueel is het gebodene vrij voor de hand liggend. Dat wordt ruim gecompenseerd door de vele instrumentale details die door een groep gelouterde musici aangeleverd worden. Hoewel die bijdragen binnen de geldende richtlijnen in het genre blijven, zorgen het spontane spel van de deelnemers en Barbara’s aangename stemgeluid ervoor dat dit voor de liefhebbers een verantwoorde aanvulling is op de verzameling.
Birds That Colour – On Recording The Sun
De Vlaamse groep Birds That Change Colour maakt op haar album On Recording The Sun geen geheim van haar inspiratiebronnen. Het kan niet anders of voorman Koen Kohlbacher heeft bij het componeren van zijn liedjes de werken van Incredible String Band, Kevin Ayers, Syd Barrett en Sufjan Stevens voor ogen gehad. Het levert een aantal vermakelijke miniatuurtjes op die door de spaarzame instrumentaties aangenaam ademen. Het drietal Vlaamse musici schroomt ook het komische aspect niet waardoor er een bepaalde luchthartigheid tentoongespreid wordt die mij uitstekend bevalt. Dat de groep gelijktijdig het psychedelische avontuur niet schuwt, is in hun geval een pluspunt omdat ze ook op dat vlak het geheim van de juiste dosering doorgrond hebben. Wat ook terug te horen is in de door groepslid en bassist/gitarist Christophe Albertijn beoefende opnamemethodes. Wie voorts met parels van liedjes als Oh What A Day en vooral Woods op de proppen komt, mag met recht het predikaat belofte opeisen.
Cashier No. 9 – To The Death Of Fun
Waar het uit Belfast afkomstige vijfkoppige gezelschap de mosterd vandaan haalt, openbaart zich direct in het openingslied en tevens single Lighthouse. Hier is een groep aan het werk die Phil Spectors bombastische Wall Of Sound geluidsframe combineert met een duidelijke verwantschap aan het geluid van wijlen The Byrds. Dezelfde brede opzet van zang, gitaren, denderende drums en rusteloze ritmes tref je ook elders op dit album aan.Voor de variatie tapt de groep ook uit andere vaatjes waarbij invloeden uit de indiepop en 80-er en 90-er jaren Britpop herinneringen oproepen aan het oeuvre van groepen als Primal Scream, Echo & The Bunnyman en The Charlatans. Vocaal heeft de groep onder leiding van voorman Danny Todd de zaken goed op de rails waarbij vooral de lekkere koortjes de aandacht opeisen. Producer David Holmes heeft hun liedjes onder weten te brengen in een geheel dat uiterst toegankelijk voor het voetlicht gebracht wordt.
(Koos Gijsman)