Vrij recentelijk ervoer ik in gesprekken met vertegenwoordigers van de nieuwe lichting Amerikaanse singer-songwriters dat voor hen het album Graceland van Paul Simon het startpunt van hun muzikale ontwaken betekende. Naast een confrontatie met de snelheid waarmee het leven aan mij voorbij schiet, betekenden deze bekentenissen ook een heroriëntatie op het belang van het oeuvre van deze New Yorkse bard.

Vanaf de eerste albums met zijn maatje Art Garfunkel heeft Paul Simon zichzelf de rol toebedeeld van vertolker van de gemoedsgesteldheid van zijn leeftijdsgenoten. Een exceptioneel vertolker, dat staat buiten kijf, want liedjes als I Am A Rock, Homeward Bound en Bridge Over Troubled Water maken deel uit van het collectieve geheugen van een generatie.

Nu op 69-jarige leeftijd verblijdt hij zijn fans met het album So Beautiful Or So What. Een album dat kwalitatief en stilistisch bij vlagen gekoesterde herinneringen oproept aan het fameuze album Graceland waarmee hij de Afrikaanse muziek een plekje onder de pophemel bezorgde. De afwezigheid van producer Brian Eno die op het in 2006 verschenen album Surprise het geluidsbeeld pimpte met een stevige pot eigentijdse elektronische geluiden, is er mede debet aan dat op dit album duidelijk gekozen wordt voor een sobere opzet.

Centraal staan Pauls zang, akoestisch gitaarspel en de als vanouds kristalheldere liedteksten. Dit terug-naar-de-basisprincipe biedt de luisteraar alle gelegenheid zich te concentreren op de kritische blik op onze samenleving die Simon verklankt middels vaak komische situatieschetsen. Situatieschetsen waarin hij misstanden op zowel het sociale als het spirituele vlak door de toegankelijkheid van het geluidsbeeld van zijn liedjes ook in de herfst van zijn loopbaan aanschouwelijk maakt voor een breed publiek.

www.paulsimon.com

(Koos Gijsman)