The Bats – Free All The Monsters
De groep The Bats uit Nieuw Zeeland valt in de categorie van stugge volhouders. Ruim dertig jaar verenigen de vier groepsleden hun muzikale krachten wat de muziekwereld acht uitstekende albums heeft opgeleverd. Vier jaar na voorganger The Guilty Office leggen voorman zanger/gitarist Robert Scott en het drietal Kaye Woodward (gitaar), Paul Kean (bas) en drummer Malcolm Grant de liefhebbers van verantwoorde liedjes met Free The Monsters een album voor dat in alle opzichten overtuigt. Gesterkt door een achtergrond van jarenlang gezamenlijk muzikaal optreden blinkt de groep uit in functioneel samenspel, waarbij de ijzersterke composities opgetuigd worden met subtiele details. Vocaal gaat Scott de groep voor in aparte melodielijnen, originele liedjesstructuren en pakkende duozang met kompane Kaye Woodward. De groep weet daarbij de valkuil van de leeftijdsgebonden rocktesten bekwaam te omzeilen. Voor alles zijn hun teksten een getrouwe weergave van zaken die mensen van middelbare leeftijd bezighouden. Aan modieuze tendensen heeft de groep een broertje dood en de vanzelfsprekende eerlijkheid die de groep op dit album lyrisch betracht voelt uiterst sympathiek aan. De brede muzikale opzet van de liedjes staat daarbij garant voor een luisterervaring die aan diversiteit niets te wensen overlaat. Dezelfde achteloze klasse die we kennen van een groep als The Go-Betweens treffen we ook aan in het repertoire van dit album. Een repertoire dat de groep op een voetstuk zet in het landschap van de hedendaagse popmuziek. Varend op een volslagen authentieke koers is The Bats een geslaagd voorbeeld van een groep die een genre op zichzelf vormt waar de kenners wel raad mee weten.
Straylings – Entertainment On Foreign Grounds
In 2007 besluiten The Veils gitarist Oliver Drake en de uit Bahrein afkomstige zangeres-liedjesschrijfster Dana Zeera onder de groepsnaam The Straylings hun krachten te bundelen. De muzikale ervaringen die ze in het clubcircuit in Londen opgedaan hebben, krijgen -na een vorig jaar uitgebrachte E.P.- hun beslag in het debuutalbum Entertainment On Foreign Grounds. Met deze schijf, opgenomen in studio’s in Londen en Oxfordshire en gemixt door Sam Bell (o.a. R.E.M. en Regina Spektor), begeeft het duo zich op het pad van de psychedelische folkrock. Bijgestaan door een groep bevriende musici levert dat een aantal liedjes op die vooral erg retro klinken. De Engelse muziekpers gooit er vergelijkingen met Anais Mitchell en The Black Keys tegenaan terwijl het blad Artrock spreekt van een combinatie van Jefferson Airplane en Mazzy Star. Dat is naar mijn mening een iets te hoog gegrepen vergelijking. Zeera’s zangpartijen missen het bezwerende karakter van Mazzy Star terwijl Drake’s gitaarspel en de rest van de instrumentaties vooral heel erg rudimentair klinken. Al te veel enthousiasme lijkt mij voorbarig, al zorgt een zekere mate van eigenzinnigheid er wel voor dat ik hun volgende album met spanning tegemoet zie.
Liz Green – O, Devotion!
De Engelse muziekpers pakt stevig uit om landgenote Liz Green op te stuwen in de vaart der volkeren. Haar debuutalbum O, Devotion! bevat tien liedjes die de zinnen betoveren. Met Liz Green beschikken onze Engelse vrienden over een jonge muzikante met een eeuwenoude ziel. Voor vrolijke thema’s hoef je bij haar niet aan te kloppen. Liefhebbers van in leed gedrenkte liedjes kunnen hun hart ophalen, al zal de wat meer gematigde luisteraar bij tijd en wijlen de wenkbrauwen fronsen. Stilistisch verenigt Liz de werelddelen Amerika en Europa in klankbeelden die stijf staan van de referenties naar lang vervlogen tijden. Haar summiere gitaarspel dient daarbij veelal als basis terwijl die functie in bijvoorbeeld French Singer al even gematigd overgenomen wordt door de piano. In de opmaak van de liedjes tref je ongewone instrumentaties aan waarbinnen diverse blaasinstrumenten gedurfde dwarsverbanden aangaan met spannende strijkerspartijen. Het bezorgt de liedjes op dit album een hoge mate van originaliteit waarbij Liz zich een groot kenner toont van stijlvormen als blues, jazz, vaudeville, cabaret en chanson. Die veelzijdigheid is gelijktijdig ook haar Achilleshiel. Wie muzikaal de zaken zo breed opzet, loopt het gevaar in de diepte niet serieus genomen te worden. Een tour langs het Europese clubcircuit in de eerste maanden van het jaar zal duidelijk moeten maken of Liz de ophef rond haar persoon in Engeland op het podium weet te rechtvaardigen.
(Koos Gijsman)