Simone Felice, 35 jaar, geboren in een arbeidersfamilie in de Catskill Moutains in de staat New York, muzikant, vader, maakte met zijn broers muziek als The Felice Brothers, 2 april komt zijn eerste solo-album uit.

Wanneer ben je begonnen met het schrijven van materiaal?

Op 2 juni 2010. Ik had net een openhartoperatie achter de rug. Drie weken later werd mijn eerste kind geboren, een prachtige dochter. In die periode dat ik thuis zat, herstellende van de operatie, wachtte ik letterlijk op mijn kind. Ik had morfineverdoving en het was een vreemde gewaarwording. Ik was bijna dood en nu wachtte ik op het leven. Het was een pijnlijke periode waarin pijn, angst, geluk en liefde elkaar afwisselden. Ik moest herboren worden, door de nachtmerries van morfine heen.

Ik besloot al mijn schilden af te doen en naakt in de spiegel te kijken. De zandstof veegde ik van mijn schouders en wreef de slaap uit mijn ogen. Binnen een korte periode had ik 20 tot 25 nummers geschreven. Uiteindelijk heb ik er tien uitgekozen. Elk nummer moest een deel zijn van een voorstelling – niet dat ik een rockopera wilde maken. Ik ben opgegroeid met complete albums en niet met downloadbare singles.

Hoe kijk je nu terug op jouw jeugdjaren?

Als kind groeide ik op met platen die mij hielpen de wereld te begrijpen. Artiesten zoals Nick Drake, Bob Dylan en Bruce Springsteen trokken mij door mijn zware jeugd trokken. De stemmen vanuit mijn stereoset gaven mij het gevoel dat ik niet alleen was, zij begrepen mij. Ik zou dat ook willen bereiken. Dat ik mensen kan leiden door de duisternis van het leven, met muziek als fakkel.

Ik had genoeg te eten, een dak boven hoofd en zolen onder mijn voeten. Vanaf mijn vijfde of zes leefde ik in een staat van melancholie. Mijn vader had mijn moeder en ons verlaten. Zij probeerde alles om het gezin niet te laten verdrinken. Ze vocht tegen een harde storm. Het was vooral de muziek van Joni Mitchell die moeder door de duisternis hielp. Ik heb mijn jeugd als een droefenis ervaren; ik voelde mij verlaten.

Hadden jouw broers hetzelfde gevoel van verlatenheid?

Mijn broers hebben dezelfde notie van melancholie. Maar omdat ik de oudste van het stel ben, ligt dat gevoel iets dieper. Toen onze familie verscheurde, waren zij nog baby’s.

Maar je kan het horen in onze muziek, het is de blues. En dan bedoel ik niet de muziekstijl, maar naar het gevoel, het verlangen naar iets dat beter is. Ik heb de blues altijd omarmd. Mensen houden van de blues omdat ze zich dan niet meer eenzaam voelen.

Op mijn nieuwe plaat spelen de broers ook mee, zoals op het nummer Bobby Ray. De plaat is ook opgenomen in dezelfde studio waar Celebration Florida – de laatste plaat van The Felice Brothers – is opgenomen. We zijn met z’n allen de studio ingedoken. Alles is live, dus het voelde als een reünie. Dat hoor je ook op de plaat: het is zo echt en organisch. Soms neigt het ook naar iets spookachtigs, dat komt door de intensheid van de muziek.

Je bent nu zelf vader, hoe voelt het dat je nu zo ver van haar weg bent?

Ik mis mijn kind enorm. Dat is ook de belangrijkste reden waarom ik solo verder wilde gaan. Nu heb ik de controle over mijn schema – de opnames en de concerten. Een band is net als een piratenschip, het stopt alleen in de haven. Dat kon ik niet meer opbrengen.Wij hebben altijd hard gewerkt aan onze muziek, dat zit in onze genen. Maar nu heb ik nog meer redenen om harder te werken.

Gelukkig leven wij nu in een sciencefiction wereld. Via een computer kunnen wij nu met elkaar bellen en zien. Dan houdt mijn dochter het scherm vast en kussen we elkaar.

Hoe wil je over een paar jaar naar jezelf terug kijken?

Ik wil graag eerlijk blijven aan mijn werk. Ik wil mijn stem blijven volgen, en de rest is bijzaak.

 

www.simonfelice.com

 

(Frank Kromer)