Wie heeft er in godsnaam behoefte aan een nieuwe The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle terwijl het origineel bijna veertig jaar na de release nog geen gram aan dynamiek en ruwe kracht heeft verloren? Die bedenking speelde door mijn hoofd toen ik een paar keer had geluisterd naar Weeds Kill The Wild Flowers, de nieuwe cd van zanger/toetsenist Arlan Feiles, die zich tegenwoordig laat bijstaan door de Broken Hearted, een band waarin zijn bloedbroeder en gitarist Joel Schantz een vooraanstaande plaats inneemt. Mede door dat oordeel belandde het album onderaan de stapel dringender te beluisteren plaatjes en kreeg Feiles niet de aandacht waar hij eigenlijk recht op had. Want toen de cd een week of drie geleden opnieuw in de cd-speler terecht kwam en ik de moeite nam om door die Springsteen-connotatie heen te luisteren, bleek dit album toch een paar uitstekende rootsrocksongs te bevatten.
Arlan Feiles loopt al een tijdje mee in de Amerikaanse muziekscene, maar echte potten wist hij tot nu toe niet te breken. Al heeft het de man ook niet echt meegezeten. Zo kon hij voor zijn album Troubled Monkey rekenen op de steun van producer Tom Dowd, Levon Helm, Rick Danko en Gart Hudson, maar om de een of andere duistere reden is die plaat nooit uitgebracht. Hoe het ook zij, vier jaar nadat hij Come Sunday Morning op de wereld losliet, een plaat die hem onder meer de Asbury Music Awards Best Album opleverde, is Feiles terug met Weeds Kill The Wild Flowers. Op die plaat staan een stel rootrocksongs waarvan ik achteraf gezien niet had willen missen. Zo zijn er het meeslepende Viola en Listen To Your Heart Talk, songs waarop zowel zanger als band excelleren. Maar bovenal is er het uitstekende titelnummer dat rootsrock serveert met een forse scheut soul en dat in de verte doet denken aan het beste van Jakob Dylans Wildflowers.