De Amerikaanse Erin Costelo komt al heel vroeg in contact met soulmuziek en de ingenieuze melodieën van Burt Bacharach. “My dad used to record, with a cassette, the oldies radio station and play back the tapes and transcribe the lyrics,” zegt ze daarover in een interview. “I’d just listen to those songs over and over.” Dat goede voorbeelden goed doen volgen, is niet per definitie het geval, maar wat Costelo betreft is het de spijker pal op de kop. Het nagenoeg dagelijks luisteren naar acts als The Dells, The Impressions, The Exciters en talloos veel andere sixties bandjes heeft namelijk zo zijn sporen achtergelaten op We Can Get Over, haar derde en tot nader order meest soulvolle plaat. Meteen vanaf opener Oh Me Oh My, denk aan de piepjonge Shirley Bassey met de Chantels op de achtergrond, hoor je een zelfbewuste zangeres die niet alleen zegt dat ze haar definitieve stem heeft gevonden, maar die dat met bijna speels gemak lang laat blijken, tien heerlijke nummers lang.
We Can Get Over bestempelen als ‘a walk down memory lane’ zou de kwaliteit van de songs en de intenties van Erin Costelo, die zichzelf een perfectioniste noemt die zich ‘deze keer heeft laten leiden door authenticiteit’, evenwel tekort doen. Het is haar er niet om te doen oude helden en heldinnen te kopiëren, maar om haar eigen hart en ziel toe te voegen aan dat wat in het verleden al goed was. Die benadering levert een album op vol sprankelende muziek die flirt met soul, lichte vocale jazz en harmonische east coast pop. Zo is Count To 10 een typisch voorbeeld van pretentieloze uptempo soul/pop die zich ongemerkt in je geheugen vastnagelt om zich daar comfortabel te nestelen. Give A Little, Down Down en het tegen gospel aanleunende titelnummer zijn dan weer van die machtig mooie ballads waarin de sixties leken te grossieren. Dat Erin Costelo zich op dit album gesteund weet door een aantal zéér begaafde muzikanten en achtergrondzangeressen heeft haar duidelijk geïnspireerd tot het maken van een van de mooiste platen van deze winter.