Het verschijnen van het elfde album van de Canadese zanger-liedjesschrijver Ron Sexsmith vormt een mooie aanleiding om zijn eerder verschenen albums uit de kast te halen. Het opnieuw beluisteren van al dat fraais vormt de opmaat van deze recensie van zijn onlangs verschenen album Forever Endeavour. Een titel die prima dienst kan doen om het kunstenaarschap van Sexsmith te benoemen. Geboren in de omgeving van de Niagara Falls heeft de nu in Toronto wonende bard de afgelopen twee decennia een karrenvracht aan kwaliteitsliedjes uitgestort over zijn gehoor. Een gehoor dat vreemd genoeg altijd relatief klein is gebleven. Naast een groep hondstrouwe fans kan Ron rekenen op de bewondering en steun van erkende grootheden als Paul McCartney, John Hiatt en Elvis Costello. Op dit album, opgenomen in de Santa Monica studio van producer Mitchell Froom, treffen we Sexsmith in een filosofische bui. Een knobbeltje in zijn keel bezorgde hem een aantal hoogst onzekere maanden voordat de positieve uitslag van een onderzoek hem gerust stelde.

Zijn worsteling met de vele valkuilen van de menselijke conditie krijgt direct al in het begin van dit album gestalte met twee liedjes met het woord Nowhere in de titel (Nowhere To Go en Nowhere Is). Gelukkig is Sexsmith een van die zeldzame muzikale tovenaars die in staat is het beluisteren van een droevig lied te laten uitmonden in een louterende en gelukzalige ervaring. Dat laatste geldt ook zeker voor de rest van het repertoire op Forever Endeavour. Met bijdragen van erkende West Coast studiotijgers als drummer Pete Thomas, bassist Bob Glaub en pedalsteelspeler Greg Leisz heeft dit album de liefhebbers van het ambachtelijke populaire lied heel veel te bieden. Dat geldt in de overtreffende trap voor de wonderschone ballads Blind Eye, Deepens With Time, The Morning Light en Lost In Thought. Tijdloze kwaliteitsliedjes waarbij blazers en de violisten van het Calder Quartet Rons innemende zangpartijen omgeven met hun hemelse spel. Kippenvelmuziek!

www.ronsexsmith.com

(Koos Gijsman)