“A ghost is an angel, an angel with nowhere to fly / And I’ll be a stranger until the day that I die.” Die zin blijft nog lang nazinderen als Haunted is afgelopen, een van de mooiste nummers op Rattle Their Chains, het nieuwe album van singer-songwriter Brian Wright uit Nashville, Tennessee. Enerzijds omdat het onvervalste poëzie is, anderzijds omdat het een van de mooiste typeringen van het menselijk tekort is dat mij de voorbije maanden ter ore kwam. In de aanloop naar het opnemen van dit album, luisterde Wright vooral naar twee monumentale platen: The Basement Tapes van Bob Dylan en Mushwell Hillbillies van de onvolprezen Kinks. Je moet wellicht volledig uit gewapend beton zijn opgetrokken om de invloed van die klassieke rockalbums volledig van je af te schudden. Het is dan ook niet zo vreemd dat Dylan en Davies hun sporen hebben achtergelaten op deze cd. Storen doet dat overigens niet.
Eigenlijk is het tegenovergestelde een feit: dankzij zijn luistersessies is Wright kritischer geworden voor zichzelf en heeft hij het over zijn hart gekregen om een flink stel songs van de hand te doen. Wat overblijft is een album met twaalf songs die een opmerkelijke eenheid vormen. De plaat opent met het shuffelende Over Yet Blues, een sprankelende song met smaakvol toetsenwerk en een aanstekelijk ritme. We Don’t Live There houdt dat ritme nog even aan, maar met het intiemere Red Rooster Social Club lijkt Wright zich nog beter in zijn vel te voelen. Dat blijkt ook in de ballade Weird Winter, waarin de verteller stilstaat bij de weg die het leven soms inslaat zonder dat we dat zelf wilden. Fraai hoe melancholie en hoop met elkaar verweven worden. Andere persoonlijke favorieten zijn The Good Dead Queen (daar heb je Ray Davies), Can’t Stand To Listen (lekkere slidegitaar!), You Got It All en het adembenemend mooie Rosalee, de meer dan waardige afsluiter van dit bekoorlijke plaatje.