‘A heavy cat’, zei Ray Wylie Hubbard eens over Walt Wilkins, maar als je de Texaan op het podium ziet staan, komt hij eerder over als een poeslief iemand die niet van voordringen houdt. En als hij dan ook nog ‘Just Be’ zingt, een song die een sfeer oproept van onthechting en totale overgave, is het beeld compleet. Het is muziek die je doet terugdenken aan de tijd dat bands loepzuivere meerstemmige vocalen produceerden. Eagles, Crosby, Stills & Nash, dat soort werk. Walt Wilkins geeft er zijn eigen draai aan en dat leverde een prima avond op.
Walt Wilkins is momenteel bezig met een uitgebreide tour door Nederland. In 2012 was hij hier voor het eerst. Blijkbaar is dat goed bevallen. Inmiddels tourt hij hier voor de derde keer. Maandagavond 27 oktober was Wilkins in het Muziekgebouw in Eindhoven voor de 294ste aflevering in de serie ‘Ad van Meurs presenteert’. Hij had twee leden van zijn Amerikaanse begeleidingsband The Mystiqueros meegenomen, aangevuld met de ‘preposterously talented’ Brabander Bart de Win (toetsen, accordeon) met wie Walt een transatlantische kruisbestuiving is aangegaan. Goede vrienden zijn ze inmiddels. Uiteraard logeert de band tijdens tour bij Bart & Arianne in hun bungalow in Nuenen.
Walt Wilkins groeide op in San Antonio als een serieus jongetje dat gedichten schreef. Pas later kwam de muziek. Zijn eerste album kwam uit in 1995. “I couldn’t afford to have Lloyd Maines produce my records”, vertelde hij in een interview. Dus ging hij dat zelf maar doen. En dat deed hij niet onverdienstelijk, zodat mensen als Sam Baker, Jason Eady en Brandon Rhyder hem eveneens aantrokken als producer. Pas in 2007 kon Wilkins zich Lloyd Maines veroorloven, die het album ‘Diamonds in the Sun’ voorbeeldig produceerde. Het was het eerste album dat Wilkins opnam met de Mystiqueros. Daarna volgden ‘Agave’ (2010) en ‘Wildcat Pie & The Great Walapateyah’ (2013). Verder bracht Wilkins ook nog zeven solo-albums uit.
The Mystiqueros komen over als een bijzonder democratische band. Walt Wilkins mag dan de frontman zijn, hij doet volgaarne een stapje terug. Dat gaf het publiek in Eindhoven de kans om kennis te maken met de bijzondere talenten van Jimmy Davis, een singer-songwriter uit Memphis. Hij ziet er uit als een Monkee , heeft een gezicht van rubber en is onstuitbaar op het podium, een groot contrast met bassist Bill Small die juist de rust zelve is. Jimmy Davis is een zanger die steeds tot het gaatje gaat. In Memphis is hij vijf keer uitgeroepen tot de Premier Male Vocalist, en dat was goed te horen. Maar ook Bill Small, hoewel in Eindhoven een beetje hees, is vocaal bekwaam. Studeerde twee jaar zang op hoog niveau in Boston.
Driestemmige close harmony is een sterk punt van de Mystiqueros, bij voorbeeld in het nummer ‘Leaving Texas Again’ met Jimmy Davis in de hoofdrol. Het nummer staat op zijn album ‘Jimmy Daddy’s Acoustic Songlist Vol. II (2011) en kreeg een zeer gedreven uitvoering. Hetzelfde gold voor ‘Someone Somewhere Tonight’ van het album ‘Mustang Island’ uit 2004, een vocaal hoogstandje van Wilkins zelf met een excellente solo van Bart de Win. Hij gaf de vleugel vleugels. In ‘Bigger Than Anything’ en ‘Do I Need’ liet de man uit Nuenen horen hoe goed hij live kan zingen. De Mystiqueros maakten de indruk dat ze het goed naar de zin hadden op het podium. In de stijf uitverkochte zaal was het niet veel anders. Het leek zo’n avond die in een roes voorbijgaat, waarna je wakker wordt met een grote glimlach.
Tekst: Sjoerd Punter
Foto’s: Ronald Rietman
28-10 Het Witte Kerkje in Terheijden
29-10 Soc. Engels in Den Haag
30-10 Café Olt-Ghiessen, Giessen-Oudekerk
31-10 Live Stage Marnix, Ede
01-11 De Amer, Amen
02-11 Huisconcert @ Koos & Xenia, Purmerend
02-11 De Harmonie, Edam
03-11 De Parel van Zuilen, Utrecht