RSS

California Screaming

Beth Hart heeft een stem uit duizenden, waarmee zij een enorm bereik heeft en zich goed staande zou kunnen houden tussen de meest veile types in de achterstandsbuurten van L.A. Op 11 april trad zij op in de Heineken Music Hall in Amsterdam waar zij een indrukwekkend optreden geeft met rock en soul, ballads en tearjerkers.

Beth Hart, blues rock singer songwriter uit Los Angeles, die in de jaren ’90 ‘Star Search’ won – een variant van American Idol – heeft al een hele muzikale geschiedenis achter zich. In 2000 had zij een hit met L.A. song (Out of this town) en hoewel zij in Amerika nooit echt is doorgebroken, oogst zij in Europa veel succes. Hoe dit zo komt is speculatief. Mogelijk ligt het aan haar verslaving aan harddrugs, misschien een risico voor een label om in haar te investeren: is ze echt clean? En blijft ze dat? Hoe dan ook: Europa houdt van Beth. En Beth op haar beurt houdt van Europa en dan in het bijzonder van Amsterdam. In 2014 kwam haar CD ‘Live in Amsterdam’ uit en tijdens een concert in Paradiso kwam zij ooit tot inkeer: een leven met drugs gaat gepaard met schuld en schaamte. Sindsdien is zij clean, en dat is een verdienste, want Beth is verslaafd geweest vanaf haar tienerjaren. Veel van haar liedjes gaan over het getroebleerde bestaan van een verslaafde. Er bestaat gelijkenis met Janis Joplin: zowel het tomeloze druggebruik als ook haar indrukwekkende stem, soms mooi, rustig en beheerst, maar ook raspend, schreeuwerig en vibrerend.

Op 11 april trad zij op in een uitverkocht Heineken Music Hall. In een zwart wit gestreept tank top jurkje en met zwierende lokken zweept zij het publiek op met haar uitvoering van ‘Nut bush city limits’. Er volgen meerdere persoonlijke songs, soms opgedragen aan vader, moeder, zus of broer. Beth komt uit een gebroken gezin: haar vader verliet haar moeder voor een andere vrouw. Haar moeder kwam vervolgens het bed niet meer uit. Voor een kind van vier is het alsof je moeder dood is gegaan, deelt Beth ons mee. Haar vader was pijnlijk afwezig in haar leven. Het nummer “Tell her you belong to me” van haar laatste album ‘Better than home’ gaat hierover. Gelukkig heeft zij haar vader nu weer terug, vertelt zij. En als volwassen vrouw begrijp je het meer: ze waren allemaal ziek, mijn vader, mijn moeder en de rest. Zelf is ze “bipolar”.

In ‘Ugliest house on the block’ van het album ‘Bang Bang Boom Boom’ zingt zij over haar stemmingen en soms lage zelfwaardering, waarbij ze de vergelijking maakt tussen haar povere woning, de armoedige levensstijl van destijds en zichzelf. Het nummer is onverwacht vrolijk. Opvallend is verder haar stage persona: Amerikaans ‘loud’ en aanwezig, afgewisseld met verontschuldigend en haast klein. Ook haar man Scott, een blonde Amerikaan op leeftijd met zijn lange haar in een staart, neemt een prominente rol aan: hij voorziet haar van de gevraagde benodigdheden. ‘The dude’, zoals zij hem ironisch noemt, omarmt haar langdurig na de ballade ‘My California’, een stemmig en emotioneel nummer over heimwee naar L.A. Zo worden wij deelgenoot van een intiem moment tussen man en vrouw. Beth leeft voor en door haar muziek en man Scott lijkt een pilaar in roerige tijden.

Er volgt nog een ballade waarbij Beth zichzelf op de piano begeleid: ‘Sint Teresa’ van haar laatste album ‘Better than home’. Opnieuw een zeer persoonlijk nummer, dat dit keer over haar moeder gaat: op een van haar nachten belandt ze in een politiecel – vermoedelijk vanwege druggebruik en overtreding van de wet – met als gevolg dat haar eigen moeder met haar breekt. In het nummer zingt zij over haar verlatenheid en vraagt zij moeder Theresa om bijstand. “Sint Teresa have mercy on my soul. The good must die young, thats why I’m getting so old”. Al met al een afwisselend optreden, soms bombastisch en groot, dan weer klein en kwetsbaar met zowel blues als rock en zelfs hardrock elementen en een stem, die door merg en been gaat.

(Floor Baart)


Comments are closed.