Jono McCleery – Pagodes

Een van de meest aangename verrassingen van de recente lichting popalbums is het derde album Pagodes van de Engelse singer-songwriter Jono McCleery. Dankzij collega-musici Tim Robinson en Vashti Bunyan plus de financiële inbreng van een aantal fans uit het clubcircuit van Londen kan hij in 2008 debuteren met het album Darkest Light. Drie jaar later verschijnt het album There Is. Hiervoor formuleerden mijn Engelse collega’s de aanbeveling dat de inhoud “een mix is van Miles Davis, Massive Attack, John Martyn, Fink en Radiohead, verpakt in een exquise geproduceerd geluid”. Een kwalificatie waarin ik mij ook na het beluisteren van zijn jongste album Pagodes wel kan vinden. Feit is dat zijn uitvoering van Robert Wyatts The Age Of Self de zinnen streelt. Ook zijn eigen liedjes zijn van hetzelfde hoge niveau waarbij zijn fraaie zangstem een extra dimensie toevoegt aan een wisselend klankbeeld vol snarenpracht, strijkersarrangementen en eigentijdse, elektronische ritmes. Uniek is die combinatie natuurlijk niet. Neemt niet weg dat Jono McCleery met Pagodes in het genre een uiterst volwassen plaat heeft afgeleverd.

My Quiet Companion – My Quiet Companion

Aan de golf aan acts uit de Scandinavische landen komt voorlopig geen einde. Deze ronde verwelkomen we de groep My Quiet Companion uit het Zweedse Göteborg. Dat Quiet moet u niet al te letterlijk nemen, want de twee heren plus een dame gaan vocaal en instrumentaal behoorlijk los op hun gelijknamige album. Gevat in een mix van folk, roots, americana en pop presenteert het trio een repertoire van aanstekelijke eigen liedjes. Harmonieuze zang, snarenspel op gitaren, dobro en mandoline vormen daarbij het kader van een sympathiek klinkend repertoire dat vooral erg geschikt lijkt voor live optredens. Desgewenst koppelen ze daaraan een workshop waarin ze uitgebreid verhalen over de totstandkoming van hun ambachtelijke liedjes.

(Koos Gijsman)