De harde kern van onze lezers hoef ik niet te vertellen dat de Ierse bard Van Morrison met Astral Weeks een klassiek album gemaakt heeft. Tijdens drie sessies in de winter van 1968 hebben Van The Man en een aantal gerenommeerde jazzmuzikanten al improviserend nieuwe verbanden gelegd tussen folkmuziek, jazz en poëtische liedteksten. Bijna haaks op de astrale sfeer van deze productie staat het repertoire van het twee jaar later verschenen album His Band And The Street Choir dat een beduidend aardser klinkend karakter heeft. De grote vraag blijft natuurlijk wat de meerwaarde is van deze nieuwe uitgaves. Bij wijze van bonus hebben beide schijfjes een aantal extra tracks, vier op Astral Weeks en vijf op His Band And The Street Choir, met alternatieve opnames van liedjes van voornoemde albums. Samen met geluidstechnicus Frits Vroom heb ik uitgebreid de oude en de nieuwe versies aan een luistertest onderworpen.

De grootste winst wordt geboekt door de overzetting van een analoge naar een digitale opname. Door de bredere spreiding van het panorama is er een veel grotere verfijning van het klankbeeld gecreëerd. Hierdoor heeft elk instrument veel duidelijker een eigen plek in het geheel waardoor onvermoede details hoorbaar worden. Dat laatste geldt ook voor de zang van Morrison die veel minder scherp klinkt waardoor met name in het middengebied van zijn stembereik een nieuwe dimensie ontstaat. Terwijl mijn Sonus Faber speakers nog nagloeien van de tintelende sensatie van dit experiment kom ik tot de conclusie dat de fans van onze Ierse held zichzelf deze traktatie niet mogen ontzeggen. Voor dat warme gevoel!

(Koos Gijsman)