Voor mij hoeft muziek niet perfect te klinken om het tot op het bot te raken. Als de emotie en intensiteit onder de charme van een knutselachtige lofi-klank maar echt zijn, dan komt het de puurheid van een plaat ten goede. Ik heb soms te doen met hen die daar niet voor openstaan. Wie kent in dit kader niet de toegevoegde waarde van de Tom Waits opname, gemaakt van een zwerver, liggend op de grond bij de ingang van een warenhuis, zingende : Jesus’ Blood Never Failed Me Yet of Neil Youngs commentaar op de drugsdood van roadmanager Bruce Berry en Crazy Horse gitarist Danny Whitten op het in 1973 opgenomen en het twee jaar later uitgebrachte, roerend document Tonights The Night.

Diezelfde aantrekkingkracht hebben de fascinerende, voortzeurende, broeierige, hypnotiserende, bezwerende, ontregelende, monotone, repetitieve, primitieve en de verslavingwerkend klinkende bluespatronen van het album The Switcher van de uit Seattle afkomstige Lonesome Shack. Gekenmerkt door een uitdagende en laconieke benadering, ontstaan met een groot oerblues-gevoel uit de resten van de deltablues van de jaren twintig, bedolven onder een enorme laag zand en gruis. Alsof je wordt verzwolgen door het drijfzand in een moerassig gebied.

www.lonesomeshack.com

(Johan Schoenmakers)