Tien jaar geleden raakte ik op slag verliefd op de muziek van de groep Hoots And Hellmouth van de oostkust van Amerika. Op zijn gelijknamige debuutalbum presenteerde het enthousiaste collectief in een mix van bluegrass, folk, pop en country een aantal akoestisch gespeelde liedjes die zo lekker weg luisterden, dat ik voor deze prachtplaat ruimte maakte in mijn jaarlijst. Twee uitstekende opvolgers bevestigden mijn opvatting dat Hoots And Hellmouth een van de meest talentvolle americanagroepen van de afgelopen jaren is. Een mening die ik na het beluisteren van hun jongste album In The Trees enigszins moet bijstellen. Stilistisch wijkt dit album namelijk behoorlijk af van zijn drie voorgangers. Samen met geluidstechnicus Nathan Sabatino, in een tot studio omgebouwde zilversmederij in een buitenwijk van Philadelphia, heeft Hoots And Hellmouth zijn akoestische groepsgeluid grotendeels ingeruild voor een elektrisch klankbeeld. De americana-insteek heeft plaatsgemaakt voor ambachtelijke popmuziek met een opmaak waarin stijlvormen als soul, r&b, jazz en indiepop ingenieus verwerkt zijn. In weerwil van deze stilistische ommezwaai bewijst het viertal opnieuw zijn compositorische en muzikale talenten. In The Trees bevat een tiental 24-karaats liedjes die zich als vanzelf nestelen in het muzikale geheugen. Een aparte vermelding gaat daarbij uit naar zanger/gitarist Sean Hoots. Met zijn unieke zangstem bezorgt hij liedjes als de opzwepende opener Golden Coast, de smaakvolle softsoulexercitie Diction, de gevoelvolle ballad Hurt A Little en het ingenieus met Go Betweens-ondertonen gemodelleerde lied Delicate Skeleton een prominente plek op mijn favorietenspeellijst van 2017.

www.hootsandhellmouth.com

(Koos Gijsman)