De Zwarte Cross: dat is toch dat boerenfestival waar achterhoekers op klompen naar zo gek mogelijk uitgedoste motorcrossers komen kijken? Dat is gedeeltelijk waar. Wij zijn op zaterdag 15 juli naar De Zwarte Cross in Lichtenvoorde geweest voor de muziek. En die is er, heel veel. Met 32 verschillende podia (naast muziek ook aandacht voor theater, cabaret en allerhande gekkigheid) valt er genoeg te kiezen.
(Lang Leve tante Rikie)
Na een korte stop op de reggaeweide strijken we neer bij het hoofdpodium waar wij een aantal uiteenlopende bands mogen aanschouwen. Te beginnen met het ietwat inwisselbare Circa Waves. Britpop door een stel jonge honden uit Liverpool. Een leuke appetizer, maar geen enkel nummer blijft echt hangen. Dat geldt ook voor het publiek. Slechts mondjesmaat komen de mensen naar het enorme podium, waar de band een beetje verloren oogt. Een groot leeg veld is zonde voor een bezield spelende band. De dag is nog jong.
Na het Britse opwarmertje is het tijd voor de Australische tweeling Pierce Brothers. Even lijkt hen hetzelfde lot beschoren als hun voorgangers. We mogen ze backstage even begroeten. Aanvankelijk waren Jack en Pat Pierce wat zenuwachtig voor het immense veld (capaciteit minstens 40.000 zielen) maar op het moment van de soundcheck staan er misschien twaalf die-hards en valt er een enkel Pierce Brothers-shirt te bespeuren. De heren doen schijnbaar iets goed want het veld stroomt vol zodra ze beginnen te spelen.
Ze moeten er zelf ook nog even inkomen lijkt het, maar als ze eenmaal los gaan doet het publiek enthousiast mee met hun vrolijke folk-pop. Er wordt gezongen, geklapt, gedanst op de vermakelijke klanken. De broers lijken nog het meest te genieten van de hele entourage. Bij het afsluitende nummer Flying Home gaat het spreekwoordelijke dak eraf bij het behoorlijk volgelopen veld. Ondanks dat waren de olijke mannen waarschijnlijk toch iets beter op zijn plek geweest in een tent.
Na een snelle hap met bitterballen en een flesje fris haasten wij ons weer backstage voor een ontmoeting met de Amerikaanse band Vintage Trouble. Aan de bandleden ligt het niet; zanger Ty Taylor laat backstage zien een sympathieke showman te zijn. Lachend, zwaaiend en rare sprongen makend trekt hij de aandacht van de journalisten. Helaas, sympathiek geldt niet voor het management. Ondanks de eerdere belofte dat we foto’s mochten maken vanaf het podium werden we vijftien minuten later weer met lege handen terug gestuurd.
Dan maar naar het persvak, waar we worden getrakteerd op een heerlijk ouderwetse soul, rhythm and blues show. Als een jongere uitvoering van James Brown wervelt de 48-jarige over het podium. Met zijn stemgeluid en charisma vervoert hij het hele veld. Even verliezen we hem tijdens het nummer Run Like The River uit het oog, maar kijk daar staat hij ineens aan de andere kant van de menigte, waar vandaan hij volkomen relaxed over het publiek heen terug naar het podium crowdsurft. Zo is een uurtje snel om. Voor mij het absolute hoogtepunt van de dag!
Tot slot nog even wat fotootjes geschoten bij de duidelijke publiekstrekker Racoon. Een oer-Hollandse band met internationale allure. Sterke, commerciële popliedjes met een zanger, die weliswaar niet zo beweeglijk is als zijn voorganger op dit podium maar goed bij stem is en voorzien van een breed scala aan gezichtsuitdrukkingen. Het publiek geniet zowel met gesloten ogen als luid meeblerend met hits als Oceaan, No Mercy en Brick By Brick. Inmiddels moeten we ons door een enorme mensenmenigte wurmen om weer bij de auto te komen.
Al met al een heel geslaagde dag waar de weergoden op zaterdag meewerkten. De Zwarte Cross zorgt makkelijk voor drie dagen betaalbaar vertier. Alleen al op muziekgebied is de keuze dus reuze maar er valt nog ontelbaar veel ander leuks te ontdekken. Ik zeg, volgend jaar weer!
Tekst en Foto’s: Mariska Denkers-Rijgersberg