Levi Parham is ontdekt door Jimmy LaFave, de eerder dit jaar overleden singer-songwriter. LaFave had het goed gezien: Parham barst van het talent.

‘These American Blues’, heet het laatste album van Levi Parham. Een enigszins misleidende titel, want blues maakt Parham niet echt. Steeds minder, in elk geval. Zijn eerste twee platen, An Okie Opera en Avalon Drive zijn veel meer geworteld in de blues dan opvolger “These American Blues”. Dat is eerder een van potpourri folk, rock, soul en country met een bluesy gevoel. Geen ouderwetse rechttoe, rechtaan blues in elk geval, maar een eigentijdse variant erop. Een zeer geslaagde variant bovendien: niet alleen heeft Parham een dijk van een stem en speelt hij meeslepend gitaar – dat wisten we al van zijn twee vorige albums – ook is ‘These American Blues’ een afwisselend en boeiend album geworden.

Elk nummer is raak, met als de muzikale hoogtepunten het duistere Wrong Way To Hold A Man en Steal Me, een soulnummer met een funky gitaartje, een pompend orgel en heerlijke achtergrondzang van Jaimee Harris, Noelle Hampton en Emily Shirley. Parham zegt zelf sterk te zijn beïnvloed door zangers als Van Morrison en Sam Cooke, en dat hoor je in dit nummer duidelijk terug.

Nog meer uitschieters

Ook erg sterk zijn I’m Behind Ya en Gonna Be A Long Day, twee nummers met geweldige slidegitaar en het gefingerpickte Waiting Game en even fraai is Held in High Regard, een eerbetoon aan collegamuzikant John Moreland (‘heart bare everywhere you go’) dat doet denken aan de Southern Rock van groepen als The Allman Brothers Band of The Black Crowes.

Tekstueel gezien is het titelnummer een uitschieter. Parham schreef These American Blues naar aanleiding van een uitspraak van zijn vader die zijn nieuwe smartphone vervloekte omdat deze de wereld onttovert: ‘Nothin’ left to find out’.

Jimmy LaFave

Dat “These American Blues” zo geslaagd is uitgevallen, is ongetwijfeld mede te danken aan producer Jimmy LaFave, de eerder dit jaar overleden singer-songwriter die Parham in 2015 ontdekte en onder zijn hoede nam. ‘Jimmy was een geweldige producer en vriend’, beaamt Parham. ‘Heel makkelijk om mee te werken ook. Hij gaf me de mogelijkheid om te doen wat ik wilde. Ongetwijfeld heeft hij zijn stempel op deze plaat gedrukt, maar hij drong zich zeker niet op’. Een werkwijze die Parham uitstekend is bevallen: ‘Niet krampachtig proberen een bepaalde klank af te dwingen, maar van de omstandigheden laten afhangen hoe de nummers op de plaat worden gezet – van de muzikanten met wie je hebt omringd en van de mensen die er verder aan meewerken’.

Ook zijn volgende album wil Parham opnemen zonder vastomlijnd plan, zonder iets te forceren. ‘Organisch’ zoals Parham het graag aanduidt. Het enige wat hij er nu over kan zeggen is dat het zal worden opgenomen in de beroemde Muscle Shoals-studio, en dat het in de loop van volgend jaar moet uitkomen. Tot dan moeten we het doen met “These American Blue’, dat ook tijdens de optredens van Parham centraal staat.

Levi Parham is in oktober en november in Nederland:

21-10: Ramblin’ Roots Festival, TivoliVredenburg, Utrecht
22-10: Luxor Live, Arhem
24-10: QBus, Leiden
02-11: Q Factory, Amsterdam
04-11: TakeRoot Festival, De Oosterpoort, Groningen

(Jan Bletz)