Deze tekst voor het laatste album van Mark Lotterman is aan de late kant. Daar ga ik niet moeilijk over doen. Aangezien de revelatie in kwestie met “Holland” een heel fijne plaat gemaakt heeft en (voorlopig) van de muzikale radar is verdwenen. Twee jaar geleden vertelde hij al aan Kees-Jan Visser van ‘3 voor 12 Rotterdam’ de muziekwereld kut te vinden. Lotterman wilde er toen al meekappen. Hij maakte zich tegen Kindamuzik kwaad om de luie muziekjournalisten, die zich laten voeren door de labels en promotiekantoren. Een groot wespennest. En hij vertelde verder aan ‘3 voor 12’. ‘Bands die aandacht krijgen zijn allemaal klonen. ‘Het mag allemaal niet te eng of te spannend zijn . En dat is slecht voor de muziekwereld’. Dat Lotterman na een vijftien-jarige muzikale carrière zijn heil zoek bij een nieuwe liefde komt dan ook niet als een verrassing. Een opleiding om te gaan werken met kinderen met gedragsproblemen. ‘Tot mijn reünietournee (met dure kaartjes en dikke buiken) zullen jullie het dus moeten stellen zonder mijn sikkeneurig gebrom’, laat hij op zijn facebookaccount weten. Maar goed, genoeg geklaagd. Want “Holland”, Lottermans speeltuin, is fysiek ruim vier maanden verkrijgbaar en staan de negen melancholische liedjes van het album twee jaar online op zijn website. Een bijzonder avontuur en een indrukwekkend multimediaal kunstproject van de man met een donker bruin en bijna pathetisch stemgeluid. Lottermans handelsmerk. De negen romantische, beeldende en poëtische liedjes dienden als inspiratiebron voor de eigen belevingswereld, het eigen verhaal van onder meer kunstenaars, kinderen, filosofen, psychologen, illustratoren, schrijvers over de hele wereld. Het resultaat was te zien op diverse exposities in ons land, Engeland en Italië. Met het album “Holland” verscheen ook het 260 pagina’s tellende boekwerk, waarin alle bijdragen zijn opgenomen.

www.albumholland.com

(Johan Schoenmakers)