Volgens de dichter Gerard Manley Hopkins is niets zo mooi als de lente. Voeg daar het jongste album Bring Back Home van Ange Hardy aan toe en ik ben je man. Nu weten de folkliefhebbers onder u natuurlijk al lang dat deze Engelse dame thuishoort in een select gezelschap van musici wier namen in marmer gehouwen staan in het hooggebergte van de volksmuziek in het Verenigd Koninkrijk. Ook op deze zesde plaat verwent Ange haar fans met een aantal pure folkliedjes uit de buitencategorie. Hardy verstaat de kunst de vele karakters die de door haar zelf geschreven liedjes bevolken, op een volstrekt ongekunstelde wijze tot leven te wekken. Dat ze daarbij op integere wijze ruimschoots gebruik maakt van herkenbare beelden uit sagen en legendes is een extra pluspunt. Hardy slaat een brug tussen een eeuwenoud en mystiek kader en het huidige tijdsgewricht waarin zaken als vervreemding, moord, jaloezie, eenzaamheid, het najagen van roem en het verlies van een geliefde nog immer actueel zijn. Rond de vocalen van Ange Hardy heeft een collectief van uitzonderlijk bedreven musici een ingenieus web geweven van beklijvende instrumentaties. Op Brink Back Home treffen we klasbakken aan als Lukas Drinkwater (bas, gitaar, zang), Alex Cumming (accordeon) en Jon Dyer (fluit), violist Peter Knight(viool), percussionist Evan Carson (percussion) en cellist Lee Cuff die op volwaardige wijze deel uit maken van de Hardy entourage. In het stijlgebied van de pure Engelse folkmuziek is Bring Back Home een wolk van een plaat die een leven lang mee kan.

(Koos Gijsman)