Minder is méér, lijkt het devies op het nieuwe wapenfeit “Let The Cards Fall” van The Breath. Het kloppend en creatieve hart wordt al jaren gevormd door gitarist Stuart McCallum en de Ierse folkzangeres Ríoghnach Connoly (Honey Feet), ondersteund door leden van de Britse Jazzgroep The Cinematic Orchestra, waar Stuart ook onderdeel van uitmaakt.

Soms valt het kwartje en soms ook niet. Op het debuut “Carry Your Kin” (2016) , die met superlatieven door collegae-recensenten werd overladen bleef bij mij de spreekwoordelijke klik uit. Ik vond dat het album ten onder ging door een overdaad aan bombast.  Net als de eersteling is de opvolger “Let The Cards Fall” op Peter Gabriëls Real World Records verschenen. Anders dan het debuut is voor de opnames van het nieuwe album relatief weinig tijd uitgetrokken, waardoor het uiteindelijke resultaat een spontaan en organisch karakter meekrijgt. Een plaat, die bescheidener klinkt met aandacht voor subtiele details.

Het album opent met een 45 seconden durende berustende inleiding op “Let The Cards Fall” met een zachte hum, een bas en akoestisch gitaarspel. Bijgevolg een perfecte indicatie voor wat er komen gaat. Gebleven zijn de talloze strijkinstrumenten, die  op het nieuwe album filmisch als sfeerbepalende elementen worden ingezet. Omzichtig zonder grote uitbarstingen.Wat minder lagen en minder aankleding dan op “Carry Your Kin”. De kalmte van de melodieën en de sfeer van het liedje laten voor wat ze zijn zonder eindeloos te schaven en de wonderschone vocalen van Riognach Connoly en McCalums verfijnde gitaarlijnen meer de ruimte geven om te schitteren. Op betoverende wijze brengt The Breath biologerende droom en folkmuziek met goddelijke arrangementen.

www.thebreathmusic,com

(Johan Schoenmakers)