RSS

Concert Verslag: Wille and the Bandits op 17 Januari in de Q-Bus te Leiden

Enigzins verbaast reageerde ik vorig jaar oktober op het bericht, dat Matt Brooks (cello en vijf-en zes snarige contrabas, zang) en Andrew Naumann (drums, percussie) – de ritmesectie van Wille and the Bandits – de Britse formatie na negen jaar trouwe dienst vaarwel zeiden. En dat voorman Wille Edwards voor een breder georiënteerd geluid op zoek was naar een multi-instrumentalist , die zowel toetsen, tweede gitaar en percussie hanteert, liet hij zich de laatste tijd geregeld ontvallen. Niet de Zoetermeerse Boerderij Café, dat drie keer eerder het decor vormde voor het jaren zeventig rockgeluid van de band, maar de Leidse Q-Bus was uitgekozen om de nieuwe line-up van de inmiddels tot kwartet uitgroeide Wille and the Bandits te presenteren.

ABO_9636

Na 150 oefenuren, een geheim gehouden warm-up gig in het Drentse Erica en een lang voortdurende soundcheck in de Leidse zaal, was het om kwart over negen eindelijk zover. Het eerste officiele optreden in de goedbezochte Q-Bus van Wille and the Bandits met nieuwkomers Matthew Gallagher, Finn McAuley en Harry Mackaill in de gelederen. Een formatie uit Cornwall met  vijf studio en twee live albums op zak. En waarbij diverse malen door vooraanstaande gitaristen onder wie Joe Bonamasa en Deep Purples’ Ian Paice een dikke veer flink in de kont is gestoken.

Dat een relatief korte voorbereiding nog niet kan resulteren in een hecht gezelschap kon je op je vingers uittellen. Veel optreden zal een belangrijke rol gaan spelen voor de onderlinge chemie tussen Edwards en zijn nieuwe bandleden. Maar muzikaal stak het geheel op het podium van de Q-Bus zeker goed in elkaar.  Naast Edwards intens gekwelde strot die door merg en been gaat laat de voorman als vanouds zijn Weissenborn slide-gitaar furieus gillen en gaat hij als een duivel tekeer op zijn elektro-akoestische gitaar. Matthew Gallagher weet zijn opwindende en soms overstuurde toetsenspel geregeld het gemis van Matt Brooks’ vijf snarige contrabas te overschaduwen. In tegenstelling tot het dynamische karakter van zijn voorganger beweegt en speelt bassist Harry Mackaill vrij onopvallend op het podium. De sterk naar voren gemixte opzwepende drumpartijen van Finn McAuley helpen daarin niet mee.

ABO_9741

Qua opbouw van de speellijst verschilt het optreden van Wille and the Bandits in de Q-Bus nauwelijks met de vorige bezetting. Er is gekozen om het eigen werk goed in de vingers te krijgen, zodat de latinachtige interpretatie van Peter Greens Black Magic Woman vanavond ontbreekt. Zoals gebruikelijk past Edwards met funky, reggae, rock en roots elementen veel variatie toe in het eerste gedeelte van het optreden. Onbetwiste hoogtepunten vormen de prachtige meerstemmige ballad Scared Of The Sun, de gospelmeezinger en anti oorlogslied Still Go Marchin In en het voor zijn overleden moeder geschreven negen minuten durende instrumentale Angel. Edwards’ slide en zijn getergde strot huilen als het ware om zijn moeder. Het laatste driekwartier wordt veelal het psychedelische jaren zestig en zeventig gevoel opgewekt met bijtende en krachtige bluesrock momenten (Victim Of The Night, Make Love, One Way, 1970 en Virgin Eyes), die zonder adempauze aan elkaar worden geregen.

Na vier optredens in ons land en een tour van tien shows door Spanje zullen alle puntjes op de i worden gezet alvorens de anderhalve maand durende toer in eigen land op 26 februari van start gaat.

Tekst: Johan Schoenmakers
Foto’s: Theo Koot

 

 


Comments are closed.