Het is misschien niet eerlijk om meteen een vergelijjking te gaan maken. Wanneer je ouwelullenmuziek maakt van het kaliber Neil Young and Crazy Horse met een superieur gevoel voor melodie, fijne harmonieën en een portie overstuurd gitaarwerk met onweerstaanbare solo’s kan je gewoonweg niet om de naam heen van de oude dinosaurus en zijn begeleidingsband. Mij maakt het niet uit. Ik vind het fantastisch en plezierig wat de Amerikaanse singer-songwriter Matthew Sweet presenteert op zijn inmiddels vijftiende album. Powerpop voor sommigen, rock n roll voor anderen.

De albumtitel “Catspaw” is geïnspireerd op een aflevering van ‘Star Trek’ uit 1967, waar een gigantische zwarte kat met een diamanten hanger het leven van Spock en Kirk terroriseert. Sweet is een groot fan van de sci-fi tv-serie van Gene Roddenberry.  Hij was zelfs van plan om contact op te nemen met CBS om een ​​van de originele katten aan te schaffen voor de hoesfoto totdat zijn huidige platenmaatschappij Omnivore een geschikte katachtige vervanging vond.

Hoewel Sweets nieuwe wapenfeit veelal een melancholisch karakter vertoond blijft deze plaat trouw aan zijn herkenbare gitaar georiënteerde alternatief rockgeluid van het album “Girlfriend”, die hij dertig jaar uitbracht. Nieuw is wel dat hij, op het drumwerk van Ric Menck na verantwoordelijk was voor de instrumentatie.  Van begin tot het eind levert Sweet niet alleen een van zijn beste albums af, maar ook een die vandaag de dag nog net zo fris en relevant aanvoelt als aan het begin van zijn muzikale carrière.

www.matthewsweet.com

(Johan Schoenmakers)