Zo af en toe wijk ik graag af van mijn ‘normale portie muziek’. Ik kwam in het verleden uit bij artiesten als Sarah Brightman of Josh Groban. Überkitsch, ik weet het, maar soms is dat best wel lekker. Maar zoals met alle zoetigheid komt er een moment dat het tegen gaat staan, en zo kunnen Sarah en Josh mij niet meer zo beroeren als weleer.

Ben Platt nam in 2019 hun plek in met zijn debuut Sing to Me Instead. Sentimentele pop, waar ook nog wat persoonlijke herinneringen bijhoren, herinneringen die altijd zullen blijven hoe dat album de tand des tijds ook gaat overleven.

Ik keek dus wel uit naar het vervolg in de vorm van Reverie. Later dit jaar komt de verfilming van de musical Dear Evan Hansen met Ben in de hoofdrol uit, een mooi Ben Platt jaartje. Maar de twijfel sloeg wat toe toen ik de singles hoorde. Ik mis het lekker zwelgen en hoorde wat platte, vrij lelijke pop. En als je dan gaat roepen hoe belangrijk dit album wel niet voor je is en als het neerkomt op het beste wat je gemaakt hebt gaan bij mij alarmbellen rinkelen.

Die bellen rinkelden nog harder bij het horen van opener king of the world, pt. 1 (met kleine letters geschreven want dat is ook zo hip)… die vreselijke vocoder. Ben heeft dat helemaal niet nodig! En ja, dit nummer krijgt nog een vervolg in het midden en aan het einde van het album.

Maar goed, Reverie het album. Ach best prima popliedjes hoor, maar hoezeer het debuut me wist te grijpen, daar vind ik deze opvolger toch echt een heel stuk minder. Herinneringen gaan hier sowieso niet mee opgebouwd worden. Veel nummers hebben een lelijke sound, er wordt mij net iets te vaak met zijn vocalen gerommeld en ondanks dat het debuut dat ook wel was vind ik dit echt te gladjes.

Teleurstelling? Ja, best wel. Erg? Welnee. Typisch zo’n album dat in de auto gedraaid kan worden. Verstand op nul en draaien maar. En dat debuut blijf ik om diverse redenen toch wel koesteren.

www.benplattlive.com

(aERodynamIC)